Εγώ εγεννήθηκα στο σταύλο ενός Βουλευτή, όστις είχε μεγάλην επιρροήν εις την κυβέρνηση, μόλον όπου ανθρωπιά δεν είχε περισσότερην από τους γονείς μου.
Εκείνος έκανε κ’ εξέκανε Νομάρχας. Εκείνος εμετάθετε δικαστάς. Εκείνος είχε σε θέσες όλους του εδικούς του. Και ως και ο πατέρας μου που στα νηάτα του είχε χρησιμέψει ως Γάιδαρος της Κυβερνήσεως κ’ έπερνε μισθό, όταν εις τα γεράματά του δεν ημπόρειε πλέον, εξακολούθα πάντα να παίρνη σύνταξη.
Όταν εγώ άξηνα, κ’ έγινα καλός για στρώσιμο, ο αφέντης μου επήγε να με συστήσει στον Πρωθυπουργό. Και ο Πρωθυπουργός, χωρίς ούτε ναν τον αφήσει να τελειώσει, τον αντίκοψε λέγοντάς του ότι ο πατέρας μου μπορεί τώρα να κάθεται να ησυχάζει με τη σύνταξή του, η οποία θέλει του πληρώνεται ταχτικά πάντα (ως και μετά θάνατον). Και εγώ να λαμβάνω επισήμως τη θέση του πατέρα μου, με τον μισθό της θέσεως, ως τότε πλέον Επίσημος Κυβερνητικός Γάιδαρος…
Το κόβω εδώ. Έτσι ξεκινάει η “Ιστορία Ενός Γαϊδάρου, διηγημένη από αυτόν τον ίδιον εις τους γαϊδάρους του χωριού του” του Ανδρέα Λασκαράτου. Φοβερά πράγματα. Αρκεί να σκεφθεί κανείς πότε τα έγραψε αυτός ο αθεόφοβος σατιρικός ποιητής και πόσο μυρίζουν σημερινή Ελλάδα, με τις μαϊμού συντάξεις σε πεθαμένους.
Παντρεύτηκε μια πλούσια ο επίσης από πλούσια οικογένεια λιβελλογράφος Λασκαράτος, έκανε δύο γιους και επτά θυγατέρες. Μια ημέρα, στη γιορτή του, ένας γείτονας του στέλνει ένα καλάθι με κέρατα κριαριού μέσα. Ο Λασκαράτος λέει στην υπηρέτριά του. “Στείλε το ίδιο καλάθι αφού κόψεις τα καλύτερα λουλούδια από τον κήπο μας”. Και βάζει στο καλάθι το εξής σημείωμα: “Ό,τι διαθέτει ο καθένας σε αφθονία το δωρίζει…”.
Άλλο. “Σιορ Ανδρέα, τα ‘μαθες τα νέα; Ο δεσπότης σε αφόρισε…” του λέει ο γείτονας. Και σχολίασε ο άτιμος. “Ευχαριστώ για τον αφορισμό, αλλά θα παρακαλούσα τον άνθρωπο του θεού να αφορίσει και τα παπούτσια των παιδιών μου για να μη λοιώνουν οι σόλες τους, να γλυτώνω έξοδα…”.
Πράγματι είχε αφορίσει ο μητροπολίτης Κεφαλονιάς τον ποιητή κι αυτός την κοπάνησε στη Ζάκυνθο, όμως τρώει κι εκεί αφορισμό από τον τοπικό μητροπολίτη. Γεννημένος αντιδραστικός. Καυτηρίαζε πολιτικούς και παπάδες. Πέθανε σα σήμερα 23 Ιουνίου, το 1901, είχε γεννηθεί πρωτομαγιά του 1811. Σπούδασε νομικά στο Παρίσι και την Πίζα. Βρήκε το δρόμο του, ως ανθρώπινη ύπαρξη, όταν άρχισε να γράφει. Να σατιρίζει, δηλαδή. Δεν τον άφηναν σε ησυχία. Τον είχαν πάντα στο κυνήγι. Μέχρι που κάποιοι πονηροί επειδή ήταν «εχθρός» της Εκκλησίας του βγαίνουν από…αριστερά, τον παρουσιάζουν… συντηρητικό, ολιγαρχικό, αντιδραστικό, φασίστα. Χέστηκε.
Διαβαστε ακομα: