Λίγο να έχει ασχοληθεί κάποιος με το σινεμά, όχι απλά ως θεατής μόνο, όλο και κάτι θα έχει ακούσει για τον ιταλικό νεορεαλισμό. Ένας κάνει την αρχή, φτιάχνει ταινία αλλοιώτικη, πιο περίεργη, κάτι ψαγμένο, και ακολουθούν άλλοι. Έτσι φτιάχνεται η σχολή στο σινεμά, στην ποίηση, στη μουσική, στη δημοσιογραφία, στη ζωγραφική, στην αρχιτεκτονική. Το 1945, όταν πια έχει καταρρεύσει ο φασισμός στην Ιταλία, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι φτιάχνει το “Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη”.
Λες να έδειξε με το δάκτυλο το δρόμο. Μετά από τρία χρόνια, μετά το “Roma Citta Aperta”, ένας άλλος μεγάλος, ο Βιτόριο Ντε Σίκα, ηθοποιός και σκηνοθέτης, παρουσιάζει τον “Κλέφτη Ποδηλάτων”, την ταινία με την οποία ξεκίνησε να απονέμεται το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής. Ο ιταλικός νεορεαλισμός είναι πραγματικότητα πλέον.
Ανάμεσα στα άλλα, με την επιτυχία της αντιφασιστικής “ Ανοχύρωτης Πόλης”, μια επιστολή στον δημιουργό της, από μια πολύ γνωστή ξένη ηθοποιό: “Αν χρειάζεστε μια Σουηδέζα που μιλάει άπταιστα αγγλικά, που δεν έχει ξεχάσει τα γερμανικά, που είναι πολύ δεκτική στα γαλλικά και από τα ιταλικά γνωρίζει μόνο το “τι άμο” (Σ’ αγαπώ), είμαι στη διάθεσή σας –Ίνγκριντ Μπέργκμαν ”.
Ο Roberto Gastone Zeffiro Rosselini γεννήθηκε Μάϊο του 1906 και πέθανε το 1977, σα σήμερα 3 Ιουνίου. Από πιτσιρίκι έγινε καθημερινός θεατής του πρώτου κινηματογράφου που φτιάχτηκε στη Ρώμη, από τον πατέρα του, ιδιοκτήτη κατασκευαστικής εταιρείας. Στην φώτο, με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν.
Διαβαστε ακομα: