Λυσσασμένοι οι Οθωμανοί είναι έτοιμοι να μπουκάρουν στην Κωνσταντινούπολη και ο κόσμος έχει κλειστεί στην Αγία Σοφιά και κλαίει. Λέμε τι έγινε. Οι πολίτες της αυτοκρατορίας, ουδεμία σχέση με Σπαρτιάτες και Αθηναίους της κλασικής αρχαιότητας, το ‘χουν ρίξει σε ατέλειωτους ψαλμούς και προσευχές, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού. Ο Αλλάχ, όμως, αποκαλύπτει ο αποδυτηριάκιας, δεν ήταν με τους Τούρκους και τον Ερντογάν, τα είχε με τους Βυζαντινού.
Οι αρχαίοι Έλληνες, για να μη ξεχνιόμαστε, ήταν πρώτοι στη μάχη. Οι ίδιοι, όχι άλλοι, όχι δούλοι και λεγεωνάριοι, φοράγανε τα κατσαρόλια, από το κεφάλι μέχρι τους αστραγάλους, και πολεμούσαν σκέτα λιοντάρια. Όχι μόνο οι Σπαρτιάτες, που ζούσαν σε μια περίεργη σκοτεινή και αταξική κοινωνία και ήταν δοσμένοι στον πόλεμο, ψυχή και σώματι. Και οι Αθηναίοι, αυτές οι χαμούρες, είτε ήταν βιομήχανοι και εφοπλιστές, είτε μπάρμαν και τηλεπαρουσιαστές, επιτόπου έπαιρναν θέση στη πρώτη γραμμή της μάχης. Τέτοιο αδελφάτο σαν τους Βυζαντινούς δεν έχει ματαδεί η Ιστορία.
Τις έχω μπροστά στα μάτια μου τις σκηνές, πλάνα χολυγουντιανής ταινίας, από την εισβολή του οθωμανικού στρατού το πρωϊνό της Τρίτης 29 Μαΐου, σα σήμερα το 1453. Οι μπομπάρδες έχουν σταματήσει να στέλνουν στα τείχη κάτι τερατώδεις μπάλες, και έχουν προ πολλού αποσυρθεί οι λαγουμιτζήδες του εχθρού, που υπόγεια προσπαθούν να πλησιάσουν.
Έχει μπουκάρει το πεζικό του σουλτάνου, πολεμισταράδες εκλεκτοί και αποφασισμένοι, χωρίς καν τη σκέψη, το φόβο να πεθάνουν εκείνη τη στιγμή. Ο ένας στην πλάτη του άλλου σκαρφαλώνουν, να την χωθούν απ’ όπου βρουν. Ποιος να τους αντισταθεί;
Περισσότερο σίγουροι για την άλωση είναι οι αμυνόμενοι παρά για τη νίκη τους οι πολιορκητές. Που είναι περισσότεροι, πολύ περισσότεροι, με σύγχρονο οπλισμό, πειθαρχημένοι και οργανωμένοι. Από την άλλη, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας την υπερασπίζονται ούτε 8.000 άνδρες, από τους οποίους οι 3.000 είναι μισθοφόροι. Κι αυτοί πολέμησαν πιο θαρραλέα από τους Βυζαντινούς.
Η Ιστορία δεν έκλαψε το Βυζάντιο. Ούτε η Ευρώπη.
Διαβαστε ακομα: