Όταν πλησιάζει η 29η Μαΐου, η σημερινή ημέρα, κάθε χρόνο στα ΜΜΕ επικρατεί μια αμηχανία, ας το πω έτσι. Ανέκαθεν. Σα να μη ξέρουν τι να πουν για το μέγα γεγονός. Την πτώση της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας, της ανατολικορωμαϊκής που πέρασε στην Ιστορία ως Βυζάντιο. Κλασική περίπτωση νεοελληνικής διχογνωμίας, και πολυγνωμίας. Κόμματα, ιστορικοί, επιστήμονες ανάλογα με την ταμπέλα τους λένε τα δικά τους. Δεν υπάρχει ενιαία και ομοούσια στάση «εθνική» απέναντι στην Άλωση της Πόλης. Σα σήμερα το 1453.
Θα γράψει κάποια πραγματάκια ο αποδυτηριάκιας, γνήσιο τέκνο αλλά και εκφραστής της σκέψης η οποία παραμύθι φούρναρης παριστάνει την αθλητική τάχα μου, ενώ δεν μένει έξω από κάθε κορυφαίο ζήτημα, πολιτικό και κοινωνικό, θρησκευτικό και καλλιτεχνικό, οικονομικό και λαογραφικό.
Η Κωνσταντινούπολη δεν αλώθηκε. Δεν προδόθηκε. Παραδόθηκε. Μετά από πεντέμισυ αιώνες κάποιες αλήθειες καιρός είναι να λέγονται. Δεν ωφελεί να ντύνουν την πραγματικότητα με ψέματα. Να μην αφήνουν να φανεί η αλήθεια. Τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους, όμως.
Έχει χαράξει το πρωϊνό, ημέρα Τρίτη είναι, ξέρουν ότι δεν έχουν καμία ελπίδα. Ο εχθρός είναι προ των τραυματισμένων μ’ ανοικτές πληγές τειχών από το οθωμανικό πυροβολικό. Απολίτιστοι οι εχθροί αλλά εμπειρότατοι στη μαστοριά του πολέμου. Πριν μπουκάρουν οι γενίτσαροι ντοπαρισμένοι όχι μονάχα από μαστούρα θρησκευτική, τα κανόνια του Μεχμέτ του Πορθητού δούλεψαν συντονισμένα και αποτελεσματικά.
Ήταν αναπόφευκτο. Δεν μπορούσε να είχε άλλη τύχη ένα καθεστώς, μια αυτοκρατορία μαγική εικόνα πια. Μίλησε για μια άλλη φορά ο νόμος της παρακμής. Της διαφθοράς. Της θεοκρατίας. Ο χομεϊνισμός στην πρότερη αλλά και χαβαλετζήδικη του εκδοχή. Αυτή είναι η κουβέντα του αποδυτηριάκια.
Κάτι άλλο. Έπεσε, λέει, προδοσία. Ε, δεν θα έπεφτε! Έτσι γίνεται. Και τα δίχτυα της προδοσίας απλώνονταν χρόνια πριν, δεκαετίες πριν. Και από τις δυο (!) πλευρές, έτσι; Όπως ο σουλτάνος είχε τους ρουφιάνους του στο στρατόπεδο των Βυζαντινών, μέσα στην αυλή του αυτοκράτορα, έτσι και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε στήσει την οργάνωση του και γνώριζε τις κινήσεις στο επιτελείο των Οθωμανών. Τα πράγματα, όμως, είχαν πάρει το δρόμο τους. Το μόνο που αξίζει να πει κανείς είναι ότι σίγουρα άργησε το κακό να προκύψει.
Διαβαστε ακομα: