Στη λεγόμενη Βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρχαν χιλιάδες μοναστήρια. Από Αίγυπτο, Συρία, Παλαιστίνη, Πελοπόννησο μέχρι Τραπεζούντα. Όλα κονομημένα, με ιδιοκτησίες, δοσίματα και απολαβές. Ιδιαίτερα τον 12ο αιώνα οι καλογέροι βρίσκονται στο απόγειο της ακμής τους. Γαμούν και δέρνουν.
Νο 1 κράτος στον κόσμο, αληθινή πλανηταρχία είναι η αυτοκρατορία, με μισό εκατομμύριο πληθυσμό, μέχρι τον 10ο αιώνα. Άσε το μετά, μετά το κατάστημα άρχισε να παίρνει την κατηφόρα. Δύναμη γεωπολιτική και πλούτος ατέλειωτος, λοιπόν. Και κουμάντο έκαναν τόσο το παπαδαριό, όσο και οι μοναχοί, που ενεργούσαν σαν τους ISIS.
Με ποιο τρόπο τα μοναστήρια αυγάτιζαν την ακίνητη περιουσία τους; Εντελώς χριστιανικά. Μόνον χριστιανικά. Καλούσε ο ηγούμενος τον αγρότη και του αποκάλυπτε την επίσκεψη του άγιου Φανούριου στον… ύπνο του καλόγερου. ”Ο άγιος εξέφρασε την επιθυμία να του δώσεις το χωράφι σου”. Τι να κάνει ο θρησκόληπτος φουκαράς; Πιστεύει και στον Θεό και στον άνθρωπο του Θεού, τον ηγούμενο. Παραχωρούσε, λοιπόν, το χωράφι στα κιτάπια της Μονής, σύμφωνα με το… όνειρο του ηγουμένου, που άλλοτε η Παναγία, άλλοτε ο όσιος Γιακούμπ έβαζαν στο μάτι ένα φιλέτο αγροτεμάχιο.
Τυχερός ο αγρότης που υπάκουε στην θεία Εντολή του αγίου Συμεών ή της αγίας Πελαγίας. Δεν το έδινε τζάμπα το χωράφι του. Τον έταζε στη χάρη του Συμεών ή της Πελαγίας ο ματσαράγκας ηγούμενος.
Διαβαστε ακομα: