Γιατί να μ’ ενδιαφέρει αν πράγματι υπήρξε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Κι αν πράγματι είναι αυτός, όχι κάποιος άλλος, ο δημιουργός 38 θεατρικών του αριστουργημάτων. Εμένα μ’ ενδιαφέρει το έργο του. Το οποίο, βέβαια, το εισπράττω μόνον στη σκηνή, όχι στο κείμενο σε βιβλίο. Το θεατρικό κείμενο βρίσκει τη ψυχή του, την ποίησή του, στο σανίδι επάνω με τη διδασκαλία των ηθοποιών από τον σκηνοθέτη.

Επειδή για τη ζωή του William Shakespeare γνωστά είναι ελάχιστα, ελαχιστότατα πράγματα έχει παίξει μια ατελείωτη παραφιλολογία για τούτο το ευλογημένο από τους άγνωστους θεούς τέκνο της θεατρικής τέχνης. Γιατί να μην είναι ο ίδιος θεός; ‘Όποιος δεν το βλέπει έτσι, τότε, λέω εγώ, δεν έχει ενηλικιωθεί πνευματικά. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το άτομο που τόσο νέος, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, έγραψε ουράνιου μεγαλείου διαχρονικά πράγματα. Και όσο ακόμα υπάρχει ο άνθρωπος στη γη θα προσκυνά την αθανασία του μοναδικού Άγγλου δραματουργού.

Ο αιώνιος άνθρωπος, η σκέψη και η συμπεριφορά του, μετά τις ελληνικές τραγωδίες του αρχαίου θεάτρου, καταγράφεται στα δράματα και τις κωμωδίες του Άγγλου Σαίξπηρ. Ποιος, ρε, θα μιλήσει για τον έρωτα, το μίσος, την εκδίκηση, την προδοσία; Όχι, βέβαια, κάποιος εκκλησιαστικός αέρα πατέρα πατριάρχης, ούτε ένας φιλόσοφος με δεδομένη αδυναμία επικοινωνίας με τις μάζες, ακόμα κι αν έχουν να πουν τις πιο σωστές κουβέντες.