γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Η αγάπη για τον γενέθλιο τόπο, ο αγνός και άδολος πατριωτισμός, αποτελεί θεμελειακή αξία στις δυτικές κοινωνίες και την Αμερική. Μόνο εδώ αντιμετωπίζεται απαξιωτικά από σοβαρό κομμάτι του πληθυσμού.
Ο ελληνικός Εμφύλιος εκτός από διχασμό, θύματα και καταστροφές, άφησε βαθύ τραύμα στη χώρα. Κατά την ένοπλη σύγκρουση, η μία πλευρά ως Εθνικός Στρατός πρότασσε την εθνική υπόσταση, η άλλη ως Δημοκρατικός Στρατός εστιαζόταν στην κοινωνική δικαιοσύνη. Νίκησαν οι πρώτοι και η μετεμφυλιακή εθνική έξαρση έφτασε σε εμετικό σημείο. Το κράτος κατέταξε τους πολίτες σε εθνικόφρονες και μιάσματα.
Με τη σημαία της εθνικοφροσύνης, πορεύτηκε και η επταετής δικτατορία. Οικειοποιήθηκε και γελοιοποίησε όλα τα όσια και τα ιερά. Από τους αρχαίους Έλληνες ως τους αγωνιστές του ’21.
Στην εποχή μας η έννοια της πατρίδας έχει πλέον εγκαταλειφθεί στον υπόκοσμο της ακροδεξιάς. Και μοιραία ο πατριωτισμός στην Ελλάδα ταυτίστηκε με τους κάλπηδες, τους σιχαμερούς και τους ανεγκέφαλους.
Αν τολμήσει κάποιος σε μια εθνική γιορτή να κρεμάσει την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του είναι χουντικός ή γελοίος. Η αριστερά επειδή χρειαζόταν ιδεολογικό αντίπαλο, δεν έκανε τίποτα για να αποκαταστήσει τις έννοιες. Αντιθέτως, επέτρεψε σε διάφορους σαχλαμάρες ιστορικούς της να αποδομήσουν συνολικά την ιστορία μας. Αλλά η ιστορία δεν ανήκει στους ιστορικούς.
Κανένας λαός δεν περιμένει από κανέναν ιστορικό να του πει ποιος είναι. Το ξέρει από πάππου προς πάππον. Ιστορία είναι η κοινή μας πεποίθηση. Και η έννοια της πατρίδας τόσο ριζωμένη, που οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν διάθεση να μιλάνε άνευ λόγου για πατρίδες, προγόνους και σημαίες.
Διαβαστε ακομα: