Για να καταλάβεις τι κουβαλάει στην γκλάβα του ο άλλος, δεν έχεις παρά να τον αφήσεις να μιλάει. Για οποιοδήποτε θέμα. Προδίδεται πάραυτα. Με την πάρλα του θα σου αποκαλύψει πόσα πουλιά πιάνει και πόσα του ξεφεύγουν ή δεν τα βλέπει καθόλου.
Το ίδιο ισχύει και στον γραπτό λόγο. Το κείμενο είναι το ακριβές νοητικό αποτύπωμα του συντάκτη του. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, το ύφος και η διατύπωση, είναι ο εγκεφαλικός του χάρτης.
Κάθε κείμενο λέει πολλά περισσότερα από όσα είχε την πρόθεση να πει ο γραφιάς. Γιατί εκτός από το θέμα που πραγματεύεται, το κείμενο μιλάει πρωτίστως για τον ίδιο. Στο γραπτό ουδείς μπορεί να κρυφτεί. Η φύση του κειμένου δεν μπορεί να κρύψει τη φύση του γράφοντος. Η τρυφερότητα μπορεί να ανιχνευθεί ακόμη και σε λίβελο. Και το δηλητήριο σε κείμενα επαινετικά.
Δεν έχει σημασία αν ο γραφιάς είναι δεινός ή μέτριος. Η ευφυΐα, η έπαρση, η ηλιθιότητα, η μνησικακία, η σκοπιμότητα, η ευαισθησία, η πονηριά, το νοιάξιμο, η μικροψυχία, κραυγάζουν και ακυρώνουν ή επικυρώνουν τον σκοπό του κειμένου. Ακόμα και ένα δυνατό γραπτό με ισχυρά επιχειρήματα υπέρ μιας συγκεκριμένης άποψης, δεν πρόκειται να πείσει, αν έχει το αποτύπωμα αχρειότητας του συντάκτη του.
Διαβαστε ακομα: