από τον διονύση χαριτόπουλο
Η Ελλάδα πάσχει από το σύνδρομο των μικρών χωρών, σαν τον κοντό άνθρωπο που γαυριά και πάνω απ’ όλα απαιτεί σεβασμό. Είμαστε εύθικτοι και γκρινιαρούληδες. Αλλά και λαός αγαπησιάρικος, ανέμελος κι ελάχιστα ενοχικός. Είμαστε πανέμορφη χώρα και η Αθήνα καταπληκτική πόλη. Δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρωτεύουσα ανεβαίνει συνεχώς τουριστικά. Μια ξεχωριστή πόλη με αρχαία και τη θάλασσα στα πόδια της.
Δεν υπάρχει διαρκής ευτυχία, υπάρχουν μόνο στιγμές. Κάποιες αναλαμπές ανάμεσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας ή τη δυστυχία. Σύντομοι ενδιάμεσοι σταθμοί της πορείας μας. Αν κρατήσει πολύ, χαλάει.
Όταν ακούω κακό λόγο, ξέρω ότι αυτός που τον λέει έχει μαράζι μέσα του. Άνθρωπος πληρωμένος άσχημη κουβέντα δεν θα πει. Δεν τον ενδιαφέρει, είναι υπεράνω.
Έχω ακούσει πολλά από πολλούς. Έχω φίλους, αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα πάρω τηλέφωνο να ζητήσω βοήθεια από τους άλλους. Κλείνομαι στον εαυτό μου μέχρι να περάσει, σαν το άρρωστο ζώο στη φωλιά του. Ο τίτλος της ζωής μου θα μπορούσε να ήταν «έγινα αυτό που είμαι» προς εκπλήρωση του νιτσεϊκού «να γίνεις αυτό που είσαι».
Στη ζωή ερχόμαστε για να ζήσουμε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Σαν τουρίστες που βλέπουμε όσα προλάβουμε και φεύγουμε. Πίσω μας έρχονται άλλοι και σπρώχνουν για να δουν κι αυτοί. Όταν αναζητάς το νόημα αλλού, έξω από σένα, αρνείσαι τον εαυτό σου, την ίδια σου την ύπαρξη. Το νόημα είμαστε εμείς, ό,τι ζούμε. Ο τρόπος εναπόκειται στον καθένα ξεχωριστά, σε γκρίνιες, γλεντοκόπια, έρωτες, μίση, πάθη, απληστία, μιζέρια, μικρότητες. Δεν είσαι πιόνι ενός ευρύτερου σχεδίου. Δεν είναι η ζωή που σε απογοητεύει αλλά ο εαυτός σου. Η ζωή δεν είναι καλή ή κακή. Είναι απλώς ζωή και είναι αυτό που βλέπουμε γύρω μας, άλλο δεν υπάρχει.
Στη ζωή δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά, όνομα. Ήρθαμε για να ζήσουμε. Και για να αφήσουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκαμε γι’ αυτούς που θα ακολουθήσουν.
Διαβαστε ακομα: