Οι άνθρωποι κι όχι μονάχα στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές, όπως π.χ. τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, γουστάρουν να «συναντηθούν» με τον Θεό παρέα μ’ άλλους. Ακαταλαβίστικο για μένα. Η εκκλησία δεν είναι γήπεδο, όπου εκεί πάνε όλοι μαζί.
Στην εκκλησία, που είναι σα γήπεδο, με την έννοια ότι υπάρχει μπούγιο από κόσμο, θαρρώ ότι είναι κομματάκι δύσκολο για τον πιστό να το ρίξει στην αυτοσυγκέντρωση. Στην εντελώς προσωπική πνευματική διαδικασία επικοινωνίας με το θείο. Με το άγνωστο. Προκειμένου να βρει τη γαλήνη, την ηρεμία ψυχής. Αυτή δεν είναι η επιδίωξη;
Η μόνη διαφορά είναι ότι στην εκκλησία ο κόσμος δεν κινδυνεύει από τους αληταράδες τους χούλιγκαν. Που είναι ικανοί σε μια απόφαση του διαιτητή να τα κάνουν λίμπα, να βρίζουν μάνες και προέδρους, όλοι σα μια γροθιά, όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος.
ΚΕΙΜΕΝΟ του αποδυτηριάκια στη φυλλάδα, Δεκέμβριο του 2007
Διαβαστε ακομα: