Έναν Χριστό πιστεύουν, όχι χίλιους, μόνον έναν, ούτε καν δύο. Αυτόν, όμως, τον Έναν τον βλέπει ο καθένας όπως γουστάρει, όπως τον βολεύει, όσο του επιτρέπει ο δικός του ορίζοντας. Άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, με εντελώς ανόμοιες και αταίριαστες σκέψεις, άνθρωποι άλλων εποχών, άλλων κόσμων, όλοι πιστεύουν στον Χριστό, θαρρούν πώς πιστεύουν στον Χριστό. Τον ίδιο Χριστό. Η πλάνη.
Άσε τι λένε εδώ και 1.500 χρόνια διάφοροι σοβαροί και αξιόλογοι, γραφικοί και φανατικοί, για τούτο και για το άλλο, αμφισβητώντας ή επιβεβαιώνοντας την, και ποια είναι αυτή, αλήθεια του Χριστού. Η πιο μεγάλη και βαθειά αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να πορευθεί χωρίς Χριστό, χωρίς κάποιον Χριστό, είτε λέγεται έτσι, είτε αλλοιώς.
Όλα τα άλλα, όλοι οι άλλοι, εβραίοι και ρωμαίοι, Πιλάτοι και Απόστολοι, Ιωσήφ και Ιούδας, Μαρία και Μαγδαληνή, όλοι οι ρόλοι είναι αχρείαστοι στο σήριαλ, Στο παραμυθάκι το περιττό πέρα για πέρα ακόμα κι αν εκφράζει πέρα για πέρα πραγματικότητα, ιστορικότητα, αλήθεια, αληθοφάνεια, φαντασία. Ουδεμία αξία έχει ακόμα κι αν δεν γεννήθηκε ποτέ ο Χριστός, ακόμα κι αν δεν έζησε ποτέ. Αφού κάθε χρόνο σταυρώνεται και ανασταίνεται, ο Ιησούς υπάρχει και βασιλεύει. Δηλαδή; Δεν υπάρχει κανένας Χριστός! Υπάρχει η αιώνια πνευματική και ψυχική ανάγκη των ανθρώπων να νοιώθουν κοντά τους και δικό τους κάποιον Χριστό, Βούδα, Μωάμεθ.
Διαβαστε ακομα: