Κάποιον θέλουν να κάψουν και στα ψέματα βέβαια τον καίνε αληθινά. Ανάβουν, δηλαδή, τη φωτιά και το ομοίωμα του… θύματος καίγεται, γίνεται στάχτη. Μαγκιά. Την περίοδο των μνημονίων καίγανε την… Μέρκελ. Είπαμε. Είναι το έθιμο. Κάποιον κερατά να τον βλέπουν μέσα στις φλόγες. Αντί του Ιούδα καίνε τον τάδε και τον δείνα. Η μαγκιά. Αυτοί είναι οι πιστοί. Ικανοί και για αντιχριστιανικές πράξεις. Και δεν έχει τα άντερα μητροπολίτης και αρχιεπίσκοπος να καταδικάσει την προσβολή του θρησκευτικού συναισθήματος.
Το έθιμο, λοιπόν, το Μεγάλο Σάββατο είναι να καίνε τον Ιούδα. Κατανοητό. Επειδή ο μαθητής πρόδωσε τον δάσκαλο. Αποδεκτό. Όποιον άλλον βάζουν στη θέση του Ιούδα είναι βλασφημία. Είναι αποκριά. Είναι επιθεώρηση, όχι μυσταγωγία πασχαλινή. Δεν κολλάει.
Το Θείο Δράμα. Ο καθένας έχει το ρόλο του. Ο Πόντιος Πιλάτος, ο Καϊάφας, η Μαρία Μαγδαληνή, ο Πέτρος, ο Ιωάννης, ο Ιούδας, ο Βαραββάς και, βέβαια, ο πρωταγωνιστής του έργου, ο Χριστός. Ο Εσταυρωμένος.
Δεν μπορεί ο αθεόφοβος να καρφώσει παραμύθι φούρναρης κάποιον άλλον στο Σταυρό. Δεν γίνεται αυτό. Αν το κάνει, τότε γελοιοποιεί τη θρησκεία, το Θείον Δράμα. Ούτε θα μου πεις π.χ. ότι προδότης του Ιησού ήταν ο Φίλιππος, όχι ο Ιούδας. Άρα, δεν θα κάψεις τον παοκτσή Ισκαριώτη, και θα βάλεις φωτιά στον γάβρο Φίλιππο ή άλλον ύποπτο ρουφιάνο μαθητή του Χριστού.
Διαβαστε ακομα: