Τραβάω μία βόλτα στην ύπαιθρο και ανοίγει η καρδιά μου. Και η ψυχούλα μου, δεν κατούρησε αυτή στο πηγάδι. Δεν υπάρχουν, θα μου πεις, σήμερα πηγάδια. Μόνον αυτά; Πολλά δεν υπάρχουν απ’ αυτά που ήταν δυνατά μέσα στην καθημερινότητά του παλιού ανθρώπου. Ένας περίπατος, όμως, έξω από την πόλη σου θυμίζει πολλά, μνήμες που δεν σου ανήκουν, μνήμες που είναι δεμένες με εποχές πεπερασμένες.
Ο Ιούδας, λένε, δεν άντεξε την προδοσία του, το σκυλομετάνοιωσε επειδή κάρφωσε τον Ιησού, και πήγε και κρεμάστηκε από μία συκιά. Το δένδρο που περισσότερο από κάθε άλλο είναι πιο κοντά σε μένα είναι η συκιά. Είμαι της προδοσίας; Όχι, ρε, εγώ λατρεύω τον καρπό της, τα σύκα.
Ξεκινώ, που λες, τη βόλτα στη φύση που δεν γνωρίζει τη μαζική ανοικοδόμηση και μπάνιζω τις συκιές. Ακόμα τα κλαδιά τους είναι κατάγυμνα, σε κανα μια-δυο εβδομάδες θα ντυθούν με σκληρά πράσινα φύλλα. Και από τον Αύγουστο, μετά της Παναγίας, από την νταρντανογυναίκα, τη συκιά θα κρέμονται τα σύκα σαν τα πιο κομψά σκουλαρίκια. Κάθε καλοκαίρι δεν σνομπάρω καμία συκιά. Έχω αυτοεκπαιδευτεί στο πως κόβω τους καρπούς της, χωρίς να την τραυματίσω. Χωρίς να πονέσω τη συκιά…
Τρομερό δένδρο. Δεν χρειάζεται φροντίδα η συκιά. Δεν σου ζητάει τίποτα, πότισμα, κλάδεμα, σκάλισμα, λίπασμα. Τίποτα, ρε. Έχει αποκτήσει όλη τη δύναμη και την αυτοτέλειά της από το σπέρμα της προδοσίας, ίσως. Και δεν είναι το κατάλληλο δένδρο να κοιμηθείς σιμά της. Πράγματι, ο ίσκιος της είναι βαρύς, δεν κάνεις καλό ύπνο κάτω από τη συκιά.
Διαβαστε ακομα: