Είναι αξία. Και περιμένεις να του πει μπράβο ο λεχρίτης. Ο άξεστος. Ο αστοιχείωτος. Δεν πα’ να είναι η υπεραξία. Ο μοναδικός. Ο κορυφαίος. Για τον αγράμματο είναι αδιάφορος. Αντιληπτό γιατί. Έχει αδυναμία να τον εκτιμήσει, ούτε είναι σε θέση να νοιώσει πως του προσφέρει κάτι ο καλλιτέχνης. Επειδή ο τίποτας γεννήθηκε και θα πεθάνει τίποτας.
Είπαμε. Ο κόσμος προχώρησε από κάποιους, όχι από τον πολτό. Άσε τους αφελείς, αλλά και τους βαρεμένους ιδεολόγους, για να δικαιολογήσουν το κούνημα του μυαλού τους, υμνούν και τραγουδούν το μεγαλείο των λαών. Των κοπαδιών που δεν έχουν τίποτα άλλο στη σκέψη παρά μόνο πώς θα τραφούν με χορταράκι, κι αυτό δεν είναι σε θέση να το βρουν μόνοι τους. Χρειάζονται την καθοδήγηση του ποιμενάρχη και την προστασία του μαντρόσκυλου.
Στο χωριό του ζωγράφου, στην οικία Κοντού, υπάρχει το “Μουσείο Θεόφιλου”. Πέθανε σα σήμερα 24 Μαρτίου το 1934, παραμονή του Ευαγγελισμού, και ένα χρόνο μετά το θάνατό του εκτέθηκαν έργα του στο Λούβρο. Στον καιρό του έβλεπαν τα έργα του Θεόφιλου οι συγχωριανοί του στη Βαρειά, αλλά και αργότερα στο Πήλιο του Βόλου, και ξύνανε τις τρίχες τους.
Έτσι συμβαίνει. Μεγάλος καλλιτέχνης, άφησε πίσω του αριστουργήματα κι όταν ζούσε “μπογιάτιζε” τοίχους σε σπίτια και μαγαζιά για ένα πιάτο φαγητό. Δεν είναι γνωστό πότε γεννήθηκε, γύρω στο 1870, από πατέρα τσαγκάρη και μάνα κόρη αγιογράφου.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο Θεόφιλος έμεινε στην Ιστορία ως “λαϊκός ζωγράφος”, όταν ο λαός ποτέ δεν τον αντιμετώπισε ως καλλιτέχνη.
Διαβαστε ακομα: