Οι αστροναύτες του «Apollo 17» μας έκαναν τη χάρη να μας φέρουν δείγματα από βράχους και το έδαφος της Σελήνης. Τα ψάξανε, τα ξαναψάξανε τα δείγματα το 1972 και εκτίμησαν στην ΝΑSΑ ότι χρειάζονται κι άλλα στοιχεία για να καταλήξουν στο ποια είναι η σύσταση του φεγγαριού. Ήταν να μη ξεκινήσει η μάχη, ο ανταγωνισμός στη εξερεύνηση του διαστήματος.
Το 1996 εντοπίστηκαν κάποιες ενδείξεις, για την ύπαρξη παγωμένης λίμνης, κρυμμένης σε κρατήρα της Σελήνης, συγκεκριμένα κάπου στον κάτω πόλο της. Μάλλον δεν είναι εκτός πραγματικότητας κανείς αν μιλήσει για δικαιολογία, προκειμένου να αποφασιστεί μια ακόμα αποστολή από την Εθνική Υπηρεσία Αεροναυπηγικής και Διαστήματος των ΗΠΑ, την ΝΑSΑ. Να ψάξουμε καλύτερα, δηλαδή, μήπως υπάρχει νερό στο φεγγάρι.
Το 1997, σα σήμερα 23 Μαρτίου, δοκιμάστηκε το διαστημικό πρόγραμμα, αξίας 62,8 εκ. δολαρίων, για την εκτόξευση του Lunar Prospector. Πυραύλου βάρους 300 κιλών, μόλις 1,4 x 1,2 μέτρων, με στόχο να φτάσει σε πέντε ημέρες στο φεγγάρι και για μήνες να «κινηματογραφεί» εξωτερικά κι εσωτερικά τη σεληνιακή επιφάνεια.
Τι είναι αυτά, ρε; Επενδύσεις της αμερικάνικης ΥΕΔΑΠ ή παρανοϊκό κόλλημα της επιστήμης στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Διαβαστε ακομα: