Αμέσως μετά την πρώτη νίκη του σύριζα, Ιανουάριος 2015, ο Τσίπρας γίνεται πρωθυπουργός και ο αρχηγός της παραδοσιακής κομουνιστικής αριστεράς στο κόμμα, ο σύντροφος Παναγιώτης Λαφαζάνης είπε: «Στοπ! Το λιμάνι Πειραιά δεν πουλιέται, ούτε ιδιωτικοποιείται ο ιππόδρομος, δεν θα κάνουμε τα ίδια με την ΝΔ, δεν έχουμε πρωθυπουργό τον Σαμαρά…». Το λιμάνι πουλήθηκε, και ο ιππόδρομος ιδιωτικοποιήθηκε, ο δε σύντροφος Λαφαζάνης σαν άλλος Σάκης Ρουβάς συνεχίζει να τραγουδάει το Άξιον Εστί…
…Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς
θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Φοβερά πράγματα. Κωλομπαρίστικα ολότελα. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγούδησε Μίκη Θεοδωράκη αλλά και τον ύμνο της 21ης Απριλίου. Με γραβάτα, έτσι; Με κοστουμιά και γραβατιά είχε εμφανιστεί ο σερ Μπιθί σε πολυτελείας σκυλέ ολέ μπουζουκάδικο και τραγούδησε το άσμα της δικτατορίας. Ο Σάκης Ρουβάς, χωρίς γραβάτα, σαν άλλος Αλέξης Τσίπρας πάντρεψε ποπ μουσική, ρηχή και πλαστική, με το έπος Άξιον Εστί της κατοχικής Ελλάδος.
Φοβερά πράγματα. Παρτούζες με gay, bisexual, τρανσέξουαλ, πουστράκια, πουστόμαγκες, πουτάνες, μυξοπαρθένες με ξεχειλωμένα αιδοία, πορφυρόπουστοι πισωτρύπηδες, οι πάντες όλοι σε μια γιορτή καλλιτεχνική. Νέος Άμλετ του Σαίξπηρ ο Μάρκος Σεφερλής, Μάκμπεθ ο Παύλος Χαϊκάλης, Ρωμαίος και Ιουλιέττα ο Λάκης Λαζόπουλος με την Χρυσούλα Ρώπα.
Κερδίζει τις εκλογές ο σύριζας, κάνει κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ανέλ και ο ποιητής, μάλλον ο στιχουργός, για χρόνια συνεργάτης του Μάνου Χατζηδάκι, είπε «Πήγαινα με αγόρια, όμως δεν είμαι gay». Που είναι το περίεργο; Τίποτα πλέον δεν αιφνιδιάζει. Με τη φωνή του Σάκη Ρουβά, σε συναυλία ακούσαμε το Άξιον Εστί…
…Τα κορίτσια μου πένθος για αιώνες έχουν
Τα αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν.
Δεν φταίει ο Μίκης Θεοδωράκης. Δεν ήταν δική του απόφαση το αίσχος που διοργάνωσε ο δήμος Νέας Σμύρνης να τραγουδήσει το Άξιον Εστί ο Σάκης Ρουβάς. Δεν μπορούσε να επέμβει ο Θεοδωράκης. Η μουσική του δεν ανήκει πλέον στον ίδιον. Είναι κτήμα της κοινωνίας. Ο καθένας μπορεί να τη χρησιμοποιήσει, χωρίς να ρωτήσει τον δημιουργό. Γι’ αυτό ο Μίκης περιορίστηκε να πει την ανοησία, ότι καλύτερα να παίζει όπως παίζεται ένα έργο παρά να απαγορεύεται.