Μετά το πάρσιμο και τα πλούσια λάφυρα της Τριπολιτσά (εικόνα) οι Κολοκοτρωναίοι, τάχα να βοηθήσουν, έφτασαν στην Πάτρα. Ο Πατρών Γερμανός, μέγας ραδιούργος της εποχής, και ο Ανδρέας Ζαϊμης ανάγκασαν τους άνδρες του ”γέρου” να πάνε πίσω. Μωραϊτες και αυτοί με μύτη ακονισμένη μυρίστηκαν τον καθαφτό σκοπό των Κολοκοτρωναίων, να ξαναβάλουν στο χέρι πλούτη και χαρέμια αγάδικα.
Των χαρεμιών ο πυρετός τότε είχε καταντήσει σωστή επιδημία, τόσο που και δεσποτάδες κόλλησαν. Ο κόσμος είδε τότες το πρωτοθωρητό αυτό θέαμα, δυο φιλικούς στρατούς να ανοίξουνε μεταξύ τους ντουφεκίδι, ο ένας φίλος ζητώντας με το στανιό να βοηθήσει, ο άλλος με κάθε τρόπο αποστέργοντας τη βοήθεια. Οι Τούρκοι κάνοντας έξοδο σκόρπισαν τους δικούς μας, έκαψαν 4.000 σπίτια και έτσι διαλύθηκε αμερόληπτα για όλους το καλοκαιρινό όνειρο των χαρεμιών.
Το κείμενο αυτό δεν είναι του αποδυτηριάκια. Είναι από το βιβλίο «Μπρουσσός» του λόγιου Αλεξάνδρου Π. Πάλλη (1851-1935), του πρωτοπόρου συγγραφέα που μαζί με τους Εφταλιώτη, Ψυχάρη πρωτοστάτησαν στο κίνημα του δημοτικισμού της ελληνικής γλώσσας.
Μιλάμε για το 1821. Φοβερά πράγματα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, εννοώ βέβαια το λούκι στο οποίο βρέθηκε για μια δεκαετία η Ελλάδα από το 2010. Τίποτα δεν είναι ανεξήγητο. Με λίγη καλή θέληση σ’ όλα υπάρχει η ερμηνεία τους. Συνεχίζω το πρόγραμμα μου, με τη συνέχεια από το απόσπασμα που πήρα από το Μπρουσσός.
«…Κάτι ανάλογο έτυχε στην Αθήνα, ύστερα μεταξύ Γκούρα και Μακρυγιάννη. Ίδιο κακό και στη πολιορκία του Ναυπλίου. Δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για μια καλή πολιορκία δια ξηράς Κολοκοτρώνης, Γιατράκος, Πετρόμπεης κ.α. πόσους άντρες ο καθένας θα βάλει για να έχει κάθε καπετανάτο δικαίωμα στη διαίρεση των λάφυρων. Οι προεστοί αρπακτικοί και αδηφάφοι, αντίθετα από τους χωρικούς που έδειχναν ζήλο και αφιλοκερδεία…».
Σύμφωνα μ’ όσα αναφέρει ο Αλέξανδρος Α. Πάλλης ο συνταγματάρχης Napier θεωρούσε της πλάκας στρατηγό τον Κολοκοτρώνη, τον οποίον σχολιάζει για ”το μεγάλο βίος που είχε μαζέψει στην Τριπολιτσά και την Καρύταινα”. Ο Napier έγραψε ότι αν του προσφερθεί η αρχηγία του ελληνικού στρατού θα δεχθεί με τη ρητή εξουσία να συνοδεύεται από μερικές φορητές κρεμάλες, κι εννοούσε πως ανάμεσα σ’ άλλους θα κρέμαγε και τον Κολοκοτρώνη.
Αναρωτιέται ο Πάλλης πόσο πιστά δείχνουν τα μουσεία την πραγματικότητα για ”τα χαρακτηριστικά και το ήθος των αγωνιστάδων”, εννοεί τους καπεταναίους. Να, τι γράφει για δυο ηρωίδες του ’21, την Σπετσιώτισσα Μπουμπουλίνα και την Μυκονιάτισσα Μαντώ Μαυρογένους.
– Ακατάστατη κρεμαστοβυζού η Μπουμπουλίνα (εικόνα), μια γριά δίχως τρόπους, άσχημη, παχόσαρκη, άμορφη και αρπακτικιά είναι αυτή η πολεμόχαρη κυρία, η σημερινή Ιππολύτη (Σημείωση, την παρομοιάζει με τη μυθική αρχηγό των Αμαζόνων).
– Η Μαντώ Μαυρογένους είναι αψηλή, ισχνή, αποκρουστικιά κι όταν την παράτησε ο Υψηλάντης, που την είχε ερωτική φιλενάδα, αυτή έγραψε στη Βουλή ότι την εποίησεν το πονηρόν (Σημείωση, ότι την ξεπαρθένεψε, της πούλησε γάμο).