γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε η λέξη καλλιτέχνης αλλά τεχνίτης. Ακόμα και σήμερα τη χρησιμοποιούμε για να εξάρουμε κάποια επίδοση. Λέμε «τεχνίτης της γραφής», «μάστορας στο σχέδιο».
Σε κάθε έργο τέχνης συνυπήρχαν ομοούσιες και αδιαίρετες η αισθητική και η χρησιμότητα. Δεν νοείτο καλλιτεχνικό έργο χωρίς αυτήν την αρμονική συνύπαρξη. Τεχνίτης ο Φειδίας. Χρήσιμο το θέατρο.
Οι αρχαίοι είχαν επίγνωση ότι ο τεχνίτης δεν δουλεύει μόνο για τον εαυτό του. Δουλεύει και για το κοινωνικό σύνολο που προσφέρει τα έργα του. Κι όσο περισσότερους και καλύτερους καλλιτέχνες διαθέτει ένας τόπος τόσο πιο περίοπτος και αξιοσέβαστος γίνεται. Γι’ αυτό αλίμονο σε όσους από άγνοια ή ζήλια δεν απέτιαν τον οφειλόμενο σεβασμό και τιμή στους άξιους τεχνίτες. Θεωρείτο εντελώς αντικοινωνική συμπεριφορά. Και μόνο σε κράτη με κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό ή σε αποδρομή συνέβαιναν τέτοια φαινόμενα.
Πολλούς αιώνες αργότερα ο καλλιτέχνης διαχωρίστηκε από τον τεχνίτη. Και στην εποχή μας ο καλλιτέχνης έγινε πρόσωπο σχεδόν αποκομμένο από την κοινωνία. Ένα ον παράξενο κι αλλούτερο που το έργο του μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις ή εντελώς επικαιρικά μπορεί να θεωρηθεί και κοινωνικά χρήσιμο. Όμως κανένας καλλιτέχνης, όσο εγωιστής κι αν είναι, δεν δουλεύει μόνο για τον εαυτό του. Επιδιώκει πάντα το έργο του να φτάσει στους φυσικούς του παραλήπτες που είναι οι συμπολίτες του.
Οι καλλιτέχνες ανοίγουν δρόμο και στη ζωή. Είναι οι πρώτοι που τολμούν να αποτινάξουν κάποιες νεκρές πλέον κοινωνικές συμβάσεις που δυναστεύουν τους υπόλοιπους. Όχι γιατί θεωρούν εαυτούς κάτι ανώτερο αλλά γιατί έχουν αντιληφθεί το πεπερασμένο τους και η ελεύθερη καλλιτεχνική φύση τους επαναστατεί. Η κοινωνία στηλώνει τα πόδια. Τους δίνει ένα δαγκωμένο συχωροχάρτι, ως όντα περίεργα, ψευδίζοντας «καλλιτέχνης είναι, τι περιμένεις;»
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1947 στον Πειραιά όπου από μικρή ηλικία έκανε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές στο Λιμάνι και στα γύρω μηχανουργεία. Eγκατέλειψε νωρίς δύο απόπειρες σπουδών στην Αθήνα και στο Λονδίνο και δούλεψε στη διαφήμιση μέχρι το 1990. Γνωστότερα έργα του: “Δανεικιά γραβάτα”, “525 τάγμα πεζικού”, “Τα παιδιά της Χελιδόνας”, “Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων”, “Εκ Πειραιώς ‘