Άντε να πεις εσύ ότι η κυρία έκανε την πλάκα της. Πόσοι να συμφωνήσουν μαζί σου; Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό της η Μελίνα Μερκούρη παραμένει η ηρωίδα Ελληνίδα, η αντιστασιακή, αυτή που ξεκίνησε τον αγώνα να επιστρέψουν τα Μάρμαρα της Ακροπόλεως.
Και εσύ, αχώνευτε, αυτό που έχεις να μας πεις είναι ότι η κυρία έκανε χαβαλέ. Ότι είναι ηθοποιός και το γούσταρε με χίλια, ρε, παιδί μου, την έβρισκε σ’ αυτό το ρόλο της πασιονάριας, έβγαζε την εκρηκτικότητα του χαρακτήρα της.
Δεν είναι λίγο να είσαι ηθοποιός και να κερδίζεις παγκόσμιο ακροατήριο, όχι ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος, όπως με τον τρόπο της διαχειρίστηκε η Μελίνα Μερκούρη την πολιτική της “δράση”. Γιατί βάζεις εισαγωγικά στη λέξη δράση;
Δράση σημαίνει και σκορ, κύριε. Επιτέλους! Σημαίνει και αποτέλεσμα. Δράση δεν σημαίνει μόνον λόγια, συνθήματα, διαδηλώσεις κι έναν ατελείωτο τζερτζελέ. Ήρθαν τα Μάρμαρα; Δεν νομίζω. Μας έφερε τα Μάρμαρα η Μελίνα; Μάλλον όχι.
Ναι, αλλά έκανε πολλά ως υπουργός πολιτισμού. Θέλοντας και μη ο Ανδρέας της έδωσε σχεδόν δέκα χρόνια το υπουργείο, που είχε γίνει το Ι.Χ. υπουργείο της Μελίνας. Τι έκανε; Εγώ θα σου πω. Τίποτα.
Και πώς να κάνει κάτι η κυρία όταν από τότε που γεννήθηκε μέχρι που πέθανε η ζωή της ήταν μια παράσταση. Μην τρελαθούμε. Να περιμένεις να κάνει κάτι, να αφήσει πίσω του κάτι εκείνος ο οποίος δεν έχει καν σκέψη να παράξει, να δημιουργήσει, παρά μόνο να εντυπωσιάσει, να κερδίσει το χειροκρότημα.
Γεννήθηκε Οκτώβριο του 1920 η Μελινάρα και πέθανε από καρκίνο που της χάρισε ο πιο αγαπημένος της σύντροφος, το τσιγάρο, σα σήμερα 6 Μαρτίου, το 1994, στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης. Δεν το συζητάμε ότι την έκλαψε περισσότερο από κάθε άλλη “εθνική” απώλεια ο κόσμος. Ποιος Παπανδρέου και ποιος Καραμανλής. Ποτέ άλλοτε όσα χρόνια ζω έχω δει τόσο πολύ κόσμο στην κηδεία της.
Λαέ προχώρα, έτσι σε θέλει όλη η χώρα.
Διαβαστε ακομα:
ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ…