«Ο Παίκτης» τελείωσε το 1866, τον ίδιο χρόνο και το «Έγκλημα και Τιμωρία». Το 1868 «Ο Ηλίθιος». «Οι Δαιμονισμένοι», το 1872. «Οι Αδελφοί Καραμαζώφ», το 1880. Δεν θα γραφόντουσαν αυτά τα τερατώδη σε αξία μυθιστορήματα, όπως κι άλλα πολλά που έγραψε ο θεός Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι αν τον εκτελούσαν, σύμφωνα με την καταδίκη του από το στρατοδικείο το 1849.

Είχε μια «απρόσεκτη» συμπεριφορά ο Φιόντορ, 70 χρόνια πριν ξεσπάσει η Οκτωβριανή επανάσταση. Δεν του άρεσε, τον ενοχλούσε που ο κόσμος υπέφερε στα χρόνια της τσαρικής Ρωσίας και μπλέχτηκε σε αντιστασιακές ομάδες. Καταδικάστηκε μ’ άλλους συντρόφους του σε θάνατο στις 16 Νοεμβρίου το 1849. Γλύτωσε την εκτέλεση με την μετατροπή της ποινής του σε 4 χρόνια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία.

Τι φρικτό! Όπως επί τσάρου έστελναν πακέτο τους ενοχλητικούς στη Σιβηρία, που είχε… καλό κλίμα για τα νεφρά, έτσι και επί μετατσαρικού, του λεγόμενου κομουνιστικού, το ολοκληρωτικό καθεστώς αποφάσιζε τον ίδιο… τουριστικό προορισμό στους διαφωνούντες.