Τι είναι η πατρίδα μας, τελικά; Μην είν’ οι κάμποι, μην είν’ τα ψηλά βουνά; Πώς το έλεγε ο τότε Φοίβος, που τον ονόμασαν Βυζηϊνό; Ή κάπως έτσι, τελικά. Μας νοιάζει αυτό, όμως; Σιγά να μη μας νοιάζει. Μιλάμε για την Ακρόπολη και το συμβούλιο το αρχαιολογικό, που θεωρητικά απορρίπτει προσφορές οικονομικού χαρακτήρα επειδή, λέει, αυτές που το παίζουν μοντέλες είναι βιζιτούδες. Ο βράχος είναι ιερός, λέει, αλλά δεν έχω καταλάβει από ποιόν έχει αγιάσει. Μη μένουμε σε λεπτομέρειες, όμως. 

Θα μου πεις έχωμεν Ακρόπολη. Γιατί οι άλλοι δεν έχουν κάτι; Δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουμε ενώ απορρίπτουμε τα πακέτα από τον τάδε πολυεθνικό οίκο, την ώρα που έχουμε κλειστή την Ακρόπολη ανάλογα με τα κέφια των δημόσιων υπαλλήλων. Αυτό δεν μας προσβάλει; Μας προσβάλει που κάποιος – αδερφάρα όπως οι αρχαίοι – ζήτησε να παρουσιάσει strings δίπλα στις κολώνες; Την ώρα μάλιστα που το τάδε συνδικαλιστικό σωματείο ή ο όποιος κατιμάς δικαιούται να ανεβάζει αεροπανώ και μάλιστα τζάμπα, πάνω στην Ακρόπολη. 

Μήπως κάνω λάθος, και οι τεμπέληδες να έχουν δίκιο. Εγώ δουλεύω για την πάρτη μου και το ΑΕΠ, κι αυτοί πουλάνε πολιτισμό, που τον έμαθαν καλύτερα, εκμεταλλευόμενοι τη σε βάρος μου φορολογία. Σέβονται μνημεία και τάφους ή αρχαία μπουρδέλα. Η ευαισθησία τους εξαντλείται στην Ακρόπολη, δεν πάει στα Καβείρια, στα Ποσιδώνεια, στα Δήλεια ή στα Δελφικά; Εκεί γίνεται αλλοιώς, άλλη ευαισθησία υπάρχει στην λαμογιά.

Ρε, γκρεμίστε την Ακρόπολη. Τι την θέλετε, ρε, μαλάκες. Χριστιανοί δεν είστε; Τι τα θέλετε τα αρχαία, τα ειδωλολατρικά; Πάρτε, ρε, μαλάκες μια θέση επιτέλους που τα θέλετε και τα δύο. Επειδή η Ουνέσκο τα είπε προστατευόμενα της; Και φυσικά απαγορέψτε επιδείξεις μόδας μέσα στους ναούς των παπάδων – λογικό μην και οι ιερείς ασχοληθούν με γκόμενες.