Πριν χρόνια πολλά βρέθηκα στο Γ΄ νεκροταφείο της Κοκκινιάς, για την κηδεία γνωστού μου. Μαρμάρωσα όταν είδα δυο γεροντάκια αμίλητα να κάθονται δίπλα σε τάφο, άντρας και η κυρά του. Σα να κάθονταν στο καφενείο ή στο σπίτι τους. Ρώτησα και μου είπε υπάλληλος του νεκροταφείου πως κάθε μέρα, μετά το μεσημέρι έρχονται και δεν φεύγουν αν δεν βραδυάσει, από τον τάφο του γιου τους. Αφήνουν εδώ τα καρεκλάκια τους, αφού θα ξανάρθουν και αύριο και κάθε μέρα…
Τι κάνουν μάνα και μπαμπάς κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, χρόνια τώρα, στο τάφο του γιου; Ίσως μιλάνε μαζί του. ίσως του κάνουν παρέα. Δεν έχουν δεχθεί πως πέθανε.
Θυμήθηκα το χαροκαμένο ζευγάρι στο Γ΄ όταν είδα προχθές σε φωτογραφία τους γονείς νεαρής κοπέλλας στον τάφο της. Πριν πέντε χρόνια το κορίτσι είχε βιαστεί και δολοφονηθεί και μαμά και μπαμπάς της πήγαν τούρτα, διότι είχε τα γενέθλια της. Μα, η κόρη τους έχει πεθάνει. Για τους γονείς όχι, την έχουν ζωντανή στη σκέψη τους, στο πνεύμα τους.
Στις πυραμίδες της Αιγύπτου ήταν οι τάφοι. Η κατοικία των νεκρών, που όμως είχαν τις ανάγκες τους, όπως και οι ζωντανοί. Τοποθετούσαν τροφές δίπλα στον νεκρό, όχι μόνο φαγητά. Και ό,τι άλλο είχαν ανάγκη, π.χ. ρούχα, καθρέπτη, σαπούνι, χτένα, καλλυντικά κ.α.
Διαβαστε ακομα: