ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡ. Σ.
Όταν έφυγε ο Στέλιος έκλαψε το σύμπαν. Δικαίως, επρόκειτο για τον άνθρωπο που άγγιξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο την ψυχή του Έλληνα σε μια άλλη εποχή. Φτώχειας, αδικίας, προσφυγιάς. Σα σήμερα 26 Δεκεμβρίου, το 2013, έφυγε αθόρυβα μια επίσης τεράστια μορφή του ελληνικού τραγουδιού και θεάτρου.Ο Νίκος Δημητράτος. Ποιος; Ήμουν σίγουρος ότι αρκετοί απόρησαν, το όνομα δεν γεμίζει το αυτί. Σειρά μου, τώρα. Το πιθανότερο να μην άκουσαν το «Ρεμπέτικο» σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους Νίκου Γκάτσου; Αν όχι, ας κάνουν μια βόλτα να μιλήσω με τους υπόλοιπους μέχρι να επιστρέψουν με τον κηδεμόνα τους.
Σε αυτόν τον δίσκο σταθμό της ελληνικής μουσικής δημιουργίας, ο Δημητράτος έχει τον κεντρικό ρόλο. Είναι ο ερμηνευτής που απογειώνει την εμπνευσμένη σύνθεση. Στο «Μάνα μου Ελλάς» όλα τα λεφτά είναι η εισαγωγή. Ξεκινάει με το σαντούρι του ο τεράστιος Αριστείδης Μόσχος και ακολουθεί με το βιολί του ο μέγας Στάθης Κουκουλάρης. Ο Δημητράτος ορμάει με φωνή απόμακρη και γυρίσματα αλλοιώτικα, από ό,τι είχαμε συνηθίσει. Γυρίσματα που βγάζουν πόνο, καημό, ελπίδα, παράδοση. Κάθεσαι. Στήνεις αυτί και κλείνεις μάτια. Ταξιδεύεις πρώτα με τις νότες, που εκφέρονται μεγαλειωδώς από τον Δημητράτο.
Έφυγε ο αξιοπρεπής και ταλαντούχος Νίκος Δημητράτος σε ηλικία 71 χρονών με παράσημα κάμποσες σπουδαίες δουλειές. Δεν τις ξέρει το μπούγιο, ούτε τις έψαξε να τις ανακαλύψει. Το τσαντήρι που αυτοαποκαλείται μουσική βιομηχανία της Ελλάδος φρόντισε τα τελευταία 35 χρόνια να λανσάρει πρώτο ράφι ό,τι σκουπιδομάνι και μπούτι έχει βγάλει η αγοραία πίστα.
Ωραίο το μπούτι να το φας με πατάτες στο φούρνο, και να το μπανίζεις εφόσον ανήκει σε μια καλοσχηματισμένη νεαρά. Εδώ, όμως, μιλάμε για μουσική. Για τέχνη. Για τον ασπασμό των αγγέλων προς τα άστρα. Υποκλίνομαι και αναπολώ τον Δημητράτο. Βάζω το «Ρεμπέτικο» τιμής ένεκεν και κλείνω τα μάτια για να γεμίσω τη ψυχή μου με τέχνη…
Διαβαστε ακομα: