Ναός είναι το καζίνο για τον παίκτη. Κανονική εκκλησία. Όπως άλλοι πάνε στον οίκο του Θεού και, μετά φόβου και ατέλειωτου σεβασμού για τον μεγαλοδύναμο, ανάβουν κεράκια και προσκυνάνε τις εικόνες. Έτσι και οι παίκτες της ρουλέτας εκκλησιάζονται στο καζίνο αφιερώνοντας τις διαφορετικού χρώματος μάρκες στη θεά Τύχη, και χωρίς φόβο για ό,τι τους περιμένει στο τέλος της λειτουργίας, όταν θα τελειώσει κι αυτή η βραδιά…
… Το πιθανότερο είναι στο τέλος του Εσπερινού και του Όρθου οι ρουλετάκιες να φύγουν ξεβράκωτοι και ξεκάλτσωτοι και χρεωμένοι στους ”απ’ έξω”. Στα καζίνο υπάρχουν και οι απ’ έξω, οι τοκογλύφοι, οι οποίοι περιμένουν τους χαμένους να τους ζητήσουν καύσιμα για να ξαναμπούν γκαζωμένοι στο παιχνίδι, πάλι χωρίς την πρόνοια να κάνουν το σταυρό τους.
Σας έμπασα μάλλον στα γρήγορα μέσα στο ιερό, εκεί που δικαίωμα να εισέλθει έχει μονάχα ο παπάς. Και, πριν να σας μεταλάβω, ξεκίνήσα το κατηχητικό. Δεν υπάρχει κερδισμένος στη ρουλέτα. Είναι ανίκητη. Πιο απλά δεν λέγεται. Η ρουλέτα είναι άχαστη. Γιατί; Ρωτάς γιατί. Επειδή δεν παίζει. Δεν τζογάρει. Ο παίκτης είναι εκείνος που παίζει.
Τι περισσότερο να πω!
Διαβαστε ακομα: