Μιλάμε πολύ σοβαρά. Αν κάτι άλλο αξίζει ο τζόγος, πέρα από το ταξίδι του δραπέτη από την καθημερινότητα που προσφέρει για κάποιες ώρες, είναι ότι καθρεπτίζει το χαρακτήρα του ατόμου. Τη φτιάξη του. Κι αυτό αποκαλύπτεται ακριβώς όταν παραδίδεται, όταν αφήνεται στο παιχνίδι, και  ξεφεύγει από το μαγκανοπήγαδο της ρουτίνας.

Τι θα πει «Τους τα πήρα»; Από ποιους, δηλαδή, τα πήρε για να έχουμε καλό ερώτημα. Φεύγει κερδισμένος από τον ιππόδρομο, από το καζίνο, από την μπαρμπουτιέρα, από τη χαρτοπαικτική λέσχη και λέει «Τους τα πήρα».

Κι αν έχασε λέει «Μου τα πήρανε». Πήρες χαμπάρι; Αυτός δεν τα «έδωσε». Αυτός δεν τα έπαιξε τα λεφτά του. Του τα πήρανε. Ποιοι, όμως; Οι αντίπαλοι. Ποιοι είναι οι αντίπαλοι;

Ο ψυχισμός του τζογαδόρου βγαίνει μ’ αυτή την κουβέντα. ”Τους τα πήρα”. ”Μου τα πήρανε”. Όταν κερδίζει, τότε είναι ο νικητής. Τους τα πήρε. Όταν χάσει, τότε μπήκε στο παιχνίδι η γκίνια, η ατυχία, η αδικία, η καντεμιά.

Ο πολίτης ψηφίζει τον πολιτικό. Όχι, όμως για να πεί ο πολίτης στον πολιτικό τι θα κάνει. Περιμένει ο πολίτης όχι από τον ίδιον, αλλά από τον πολιτικό να καθαρίσει την μπουγάδα. Κι όταν ο πολιτικός τον πουλήσει, τότε ο φουκαράς πολίτης θα πει Με πούλησε. Δεν θα πει Έκανα λάθος, έδειξα εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον πολιτικό.