Τα λεφτά τα χαμένα είναι χαμένα. Τα ξεχνάς. Είσαι παίκτης και δεν σκέπτεσαι καν να πάρεις πίσω τα χαμένα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Από χέρι χαμένος είσαι, αφού έχεις φάει την ένεση του τζόγου στο μπράτσο, άρα το λιγότερο είναι γραφικότητα να ψάχνεσαι να ρεφάρεις. Αν συνεχίζεις, απλά θα μεγαλώσεις τη σούμα χασούρα.
Παίζειςλοιπόν, έχοντας ξεχάσει τα χαμένα. Πας για άλλα. Αν κερδίσεις τα τουλά, αυτά είναι καινούργια, είναι τα κερδισμένα, όχι από τα χαμένα σου. Κι αν χάσεις, είπαμε, απλά έχασες κι άλλα.
Οπότε, βάζεις όρια, περίεργε. Κανόνες. Με πόσα παίζεις. Πόσα, δηλαδή, είσαι διατεθειμένος να χάσεις σήμερα. Και μη ξεπερνάς το όριο που εκ των προτέρων εσύ ορίζεις. Τόσα. Σύμφωνοι, τόσα. Όχι περισσότερα, όμως.
Δεν πας στο γήπεδο, στην αρένα του τζόγου δίχως όρια, που εσύ τα έχεις καρφώσει, σκέτα ηλεκτροφόρα καλώδια ολόγυρα σου. Μέχρι τόσα φράγκα. Περιφράζεσαι και νε το χρόνο. Γιατί, όχι; Μέχρι τις δύο τη νύχτα παίζω, όχι μέχρι τις τρεις. Δεν ξεκινώ πριν τα μεσάνυχτα, το πολύ από τις εντεκάμισυ. Δεν παίζω σαββατοκύριακο, άλλο συρματόπλεγμα ηλεκτροφόρο. Η παίζω μόνο παρασκευοσαββατοκύριακο. Εσύ αποφασίζεις τα όρια σου, έτσι ή αλλοιώς. Γιατί εσύ; Επειδή εσύ παίζεις, και με τα δικά σου λεφτά.
Διαβαστε ακομα: