Η τέχνη να χάνεις δεν είναι δύσκολο να κατακτηθεί… Αυτό που μόλις διάβασες δεν είναι δικό μου. Είναι ο πρώτος στίχος από ποίημα της Elizabef Bishop (φώτο). Ερωτικό ποίημα.
Γιατί, ο τζόγος τι είναι; Έρωτας είναι. Φλογερός και αρρωστημένος. Έρωτας που δεν τον κατακτάς αλλά σε κατακτά.
Και ποίηση είναι ο τζόγος. Έτσι πρέπει να ‘ναι. Να παίζεις ποιητικά. Με οίστρο και έμπνευση. Με φαντασία και αυτοσχεδιασμό. Αυτό κυρίως. Όχι με τυποποιημένες κινήσεις. Όχι με τα κολλήματα της τζογαδόρικης σκέψης σου.
Επανέρχομαι στο ποίημα Μια Τέχνη, από την Ελιζαμπέτα. Ας διαβάσουμε μαζί την κυρία…
Η τέχνη να χάνεις δεν είναι δύσκολο να κατακτηθεί
τόσα πράγματα φαίνεται να ‘ναι προορισμένα να χαθούν,
ώστε η απώλεια τους να μη συνιστά καταστροφή,
Να χάνεις κάτι κάθε μήνα. Να αποδέχεσαι την ταραχή…
…Και ύστερα μάθε να χάνεις κι άλλο, πιο γρήγορα να χάνεις:
Τόπους κι ονόματα, μέρη που επρόκειτο να επισκεφτείς.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα φέρει την καταστροφή.
Έχασα δυο πόλεις, και οι δυο αγαπημένες μου. Και ακόμα πιο πολύ,
κάποιες εκτάσεις που μου ανήκαν, δυο ποτάμια, μια ήπειρο.
Μου λείπουν, όμως δεν ήρθε η καταστροφή.
– Κι αν ακόμα σε χάσω (τη γελαστή φωνή, μια χειρονομία που αγαπώ), ψέματα δεν θα ’χω πει. Είναι προφανές.
η τέχνη να χάνεις δεν είναι τόσο δύσκολο να κατακτηθεί
παρόλο που μπορεί να μοιάζει (σημείωσε το αυτό!) με καταστροφή.
…Αφήνουμε την ποιήτρια και ερχόμαστε στον ποιητή, τον αποδυτηριάκια. Λοιπόν. Δεν είσαι τζογαδόρος αν δεν ξέρεις να χάνεις. Γιατί η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι. Και έχεις περισσότερες πιθανότητες να χάσεις, παρά να κερδίσεις. Άρα, είσαι χαμένος πριν ξεκινήσεις τον πόλεμο. Αυτό λαμβάνεις υπ’ όψιν. Άρα, μπαίνεις σε άνισο αγώνα.
Διαβαστε ακομα: