Τελικά, από τους ανθρώπους κρίνεται κανείς όχι μόνο από το τι κάνει. Αν κλέβει, σκοτώνει, ατιμάζει, ενοχλεί, οτιδήποτε κακό ή άσχημο θεωρεί ο άλλος. Κρίνεται κανείς και απ’ ό,τι δεν κάνει. Που σημαίνει πως είσαι υποχρεωμένος να πράξεις έτσι ή αλλοιώς τούτο και το άλλο.

Η κουβέντα για τους μετανάστες. Τους πρόσφυγες.Τους διωγμένους από την πατρίδα τους ή αναγκασμένους να ξεσπιτωθούν. Δεν υπάρχει ουδετερότητα. Αν δεν συμπαρασταθεί κανείς γίνεται ίδιος μ’ εκείνον που στρέφεται ενάντια των προσφύγων. Όσων εχθρεύονται τους ξένους δυστυχείς. 

Και στο έργο παίζουν τα κόμματα. Έτσι ή αλλοιώς. Πουλάνε ηθική, ανθρωπισμό και πολιτισμό. Σιγά που θα μείνουν έξω από το παιχνίδι. 

Η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα, τόσο παλιό όσο ο κόσμος, δεν είναι ίδιο σήμερα όπως χθες. Και σήμερα το πράμα διαφέρει σ’ αυτή και την άλλη περίπτωση. Άλλος ο Έλληνας που ξενητεύεται στη Γερμανία για να δουλέψει, άλλος ο Αφγανός και ο Ιρανός που δεν έχει χώρο στην πατρίδα του. 

Ήρθαν από την Τουρκία οι Έλληνες, οι ομόθρησκοι, στην Ελλάδα μετά το 1922 και τους έλεγαν ”τουρκομερίτες” και ”τουρκόσπορους”. Και οι Πολίτες, έλεγαν ”καραμανλήδες” τους μικρασιάτες Έλληνες, όταν κατέληξαν στην Κωνσταντινούπολη, 

Είναι και το οικονομικό. Ήρθαν οι ”ξένοι” κι εμείς θα στριμωχθούμε. Απειλούμεθα. Δεν υπάρχουν δουλειές για όλους. Σα να τρώμε ένα καρβέλι στα οκτώ κομμένο, ενώ μέχρι χθες δεν μας έφτανε στα πέντε χωρισμένο. Κι αν πρόσφυγας, όπως ο ”τουρκόσπορος” είναι ανώτερος, πιο εργατικός, πιο προχωρημένος στη μαγειρική και όπου αλλού, τότε βουρ να τον κακολογήσουμε.