Μεγάλος στρατηγός. Πολύ μεγάλος. Κορυφαίος. Μέγιστος. Μεγιστοτεράστιος. Τι, όμως, προσφέρει στο ανθρώπινο είδος ο σπουδαίος στρατηγός; Κάνει καλύτερο πόλεμο. Πιο αποτελεσματικό πόλεμο, άρα σκοτώνονται περισσότερα φαντάρια με τα οποία δεν έχει προσωπικά προηγούμενα. Ούτε οι πολεμιστές του εχθρού έχουν τίποτα προσωπικό με τους απέναντι στο πεδίο της μάχης.
Μεγάλος μουσικός, άλλο πράμα. Μεγάλος χορευτής. Μεγάλος ζωγράφος. Μεγάλος κομμωτής. Μεγάλος μάγειρας. Μεγάλος αρχιτέκτων.
Ένα χλεμπονιάρικο ανήλικο αγόρι αγαπούσε τον πόλεμο. Καθόλου περίεργο, και ο πόλεμος έχει τη δική του ποίηση, το ρομαντισμό του και εμπνέει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Ο Γκιαπ έδιωξε και τους Αμερικάνους από το Βιετνάμ. Τους ξεπάτωσε κι αυτούς στις ζούγκλες, απ’ εκεί που δεν το περίμεναν την βρίσκανε από κάτι κιτρινιάρικα μπασμένα που φορούσαν στα πόδια σαντάλια από λάστιχα αυτοκινήτων.
Ακόμα και σήμερα, αφού οι ΗΠΑ διέκοψαν το εμπάργκο κι έκαναν «φίλη» χώρα το Βιετνάμ, τον έλεγχο στη χώρα έχει το στα χαρτιά ”κομουνιστικό” κόμμα. Που μετά την κολεκτιβοποίηση στα πρώτα χρόνια, μετά τη νίκη ενάντια στους πούστιδοι Αμερικάνους, πέρασαν στον ξεκάθαρο καπιταλισμό, με συνέπεια να πετύχουν ένα οικονομικό θαύμα στην εθνική τους οικονομία.
Ο Γκιαπ πέθανε 102 χρονών το 2013, σα σήμερα στις 4 Οκτωβρίου. Ασφαλώς δεν θα είχε περάσει στον πάνθεον των ηρώων, όπως ο δάσκαλος του, το είδωλο του, ο Χο Τσι Μινχ, αν οι δυο τους ήταν αρχηγοί στρατού με στόχο να επιβάλλουν τον καπιταλισμό, την ισχυροποίηση του τραπεζικού κεφαλαίου, τις επενδύσεις, που πλέον έχουν τον πρώτο λόγο στο ”κομουνιστικό” Βιετνάμ.
Διαβαστε ακομα: