Μια ελληνική ταινία δεν γυρίστηκε για τη ζωή του Γιαννούλη Χαλέπα. Αυτό λέει πολλά. Και πρώτο απ’ όλα ότι ο ελληνικός σινεμάς στο σύνολο του είναι μια ιστορία της πλάκας. Κι όμως, η ζωή του μεγαλύτερου Έλληνα γλύπτη, του Χαλεπά, προσφέρεται να κάνεις μπεστ σέλερ, τόσο στο σινεμά και στο θέατρο, όσο και στη λογοτεχνία. Να γραφτεί ένα, γιατί όχι και δυο βιβλία.
Στα 26 του χρόνια, όταν πια ολοκλήρωσε το πιο διάσημο έργο του, την «Κοιμωμένη» (φώτο), άρχισε να δείχνει έντονα τα πρώτα σημάδια της ψυχασθένειας του. Καμία σχέση, καμιά επιρροή από το θέμα του γλυπτού στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη, στο Α΄ Νεκροταφείο. Άσχετος να ‘σαι από τέχνη, ανίδεος από γλυπτική, βλέπεις την ”Κοιμωμένη” και θαρρείς ότι η πεθαμένη είναι ζωντανή. Άσε τις λεπτομέρειες του έργου, π.χ. την κάθε πτυχή στο φόρεμα της νεκρής.
Λένε ότι του στοίχισε η άρνηση να του δώσουν γυναίκα οι γονείς της αγαπημένης του, μιας Τηνιακής, πατριώτισσας. Ήταν και η τελειομανία του, ίσως. Ποιος ξέρει. Τον έπιανε μανία καταστροφής, να κάνει κομμάτια τα έργα του.
Τον έστειλαν για θεραπεία, να γλυτώσει από την τρέλα, στην Ιταλία και οι μαλάκες εκεί, σε εποχή που η ψυχιατρική είναι ακόμα στα σπάργανα, του απαγόρευαν να σχεδιάζει. Η μάνα του τον πήρε στο χωριό, στην Τήνο, και επειδή κι αυτή νόμισε ότι ο γιος της σάλεψε από την αγάπη του στην τέχνη, τον εμπόδιζε κι αυτή να ασχολείται με τη γλυπτική.
Φοβερά πράγματα. Ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της νεώτερης Ελλάδος, γίνεται «ο τρελός του χωριού» στην ιδιαίτερη πατρίδα του, και κάνει τον βοσκό σε πρόβατα.Τελικά, ένας καθηγητής του πολυτεχνείου, Θωμάς Θωμόπουλος στο όνομα, μάζεψε έργα του και τα παρουσίασε στην Ακαδημία Αθηνών. Τον βράβευσαν. Επανήλθε, στην τέχνη, όμως όχι στα καλά του. Γελούσε χωρίς λόγο, απομονωμένος απ’ όλους, παραμιλούσε αν δεν ήταν σιωπηλός. Πέθανε το 1938, σα σήμερα 15 Σεπτέμβριο, στα 87 του.
Γεννήθηκε Αύγουστο του 1851 στην Τήνο σε οικογένεια παραδοσιακή μαρμαρογλυπτών, που είχε υποκαταστήματα στον Πειραιά, στη Σμύρνη, στο Βουκουρέστι. Με υποτροφία της Παναγίας της Τήνου σπούδασε στο Μόναχο από τα 22 του και στα 25 έφτιαξε το εργαστήριο του στον Πειραιά. Αιώνια η μνήμη του; Δεν είναι ευχή, είναι πραγματικότητα. Κάποια από τα 150 περίπου έργα του είναι αιώνια.
Διαβαστε ακομα: