Πιτσιρικάς, μα πολύ πιτσιρικάς, πριν καβαλήσω τα δέκα, σίγουρα πριν πάω στο γυμνάσιο, μου είχε καρφωθεί μια σκέψη και εξήγηση καθαρή δεν έδινα. Πως είναι δυνατόν στην αρχαιότητα οι Έλληνες να πίστευαν, να λάτρευαν και να θυσίαζαν σε ψεύτικους θεούς; Αδύνατο να το χωνέψω. Οι ελληνικές κοινωνίες που γέννησαν τα μεγαλύτερα μυαλά, πολύ μπροστά από την εποχή τους, που άνοιξαν δρόμους στα γράμματα και τις επιστήμες, στις τέχνες και τον πολιτισμό, να ήταν παραδομένες σε μαϊμού θεούς.
Χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρονάκια για να αντιληφθώ την αλήθεια. Ότι και ο πιο προχωρημένος άνθρωπος πιάνεται κορόιδο με τη θρησκεία. Και ότι δεν έχει καμιά διαφορά η δήθεν αληθινή θρησκευτική πίστη με τη ξεπερασμένη. Με την προηγουμένη. Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο με την ανάγκη να πιστέψει, και το τελευταίο που τον απασχολεί είναι η ποιότητα και η αλήθεια της πίστης.
Ένα άλλο ”περίεργο” της ελληνικής αρχαιότητας, και αναφέρομαι στον καιρό τότε η ανθρωπότητα φωτίστηκε πολιτιστικά. Πνευματικά. Στοχαστικά. Τότε που φιλόσοφοι και διανοούμενοι υποκλίθηκαν στη λογική. Και στη γνώση. Στο ένα κι ένα κάνουν δυο. Η γυναίκα ήταν στο περιθώριο.
Μην πέσουμε στο πως διαχωρίζουν την γυναίκα από τον άνδρα τους δυο τελευταίους αιώνες. Αυτή την ανοησία ότι είναι όμοια ή ίση με τον άνδρα, ότι έχει ίσια δικαιώματα. Με μια τέτοια αντίληψη δεν θα κατανοήσουμε τη θέση της γυναίκας στην αρχαιότητα.
Η γυναίκα δεν είναι ίση με τον άνδρα. Είναι ανώτερη από τον άνδρα. Και πιο δυνατή. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ποιος είναι ή όχι φεμινιστής. Ποιος υπέρ ή όχι της ανδροκρατίας. Αν το πάμε προς τα εκεί δεν θα βγούμε από τον λαβύρινθο.
Άλλο σέβομαι την γυναίκα, άλλο την κρατάω στην άκρη. Και γιατί, παρακαλώ, μια κοινωνία να μη ξηγιέται έτσι, δηλαδή από σεβασμό στον γυναικείο πληθυσμό;
Στην αρχαία Αθήνα η γυναίκα μένει σπίτι. Παντρεύεται ανήλικη και κάνει μεταγραφή από το σπίτι των γονιών στο σπίτι του συζύγου. Και στο σουπερμάρκετ θα πάει η δούλα, που δεν είναι Αθηναία, είναι δούλα με καθήκοντα υπηρέτριας. Γυναίκα ασυνόδευτη έξω στο δρόμο, ούτε στη φαντασία. Μόνο αν έχει δίπλα της την δούλα, την πεθερά, τον παππού, κάποιον συγγενή ηλικιωμένο.
Στα χοντρά ψώνια, τίποτα ηλεκτρική σκούπα, τηλεόραση, κανένα έπιπλο θα το αγοράσει ο σύζυγος. Μόνο η φτωχειά Αθηναία, διότι υπήρχαν και Αθηναίες χωρίς την πολυτέλεια να συντηρούν δούλα, το καθημερινό shopping το έκανε η νοικοκυρά.
Διαβαστε ακομα: