γράφει ο Φωστήρας
Κάθε 29 Μαίου με πιάνει θυμός. Η μνήμη της Άλωσης είναι ανυπόφορη, ασήκωτη, με μαστιγώνει σαν φραγγέλιο.
Ας μην φοβόμαστε πια τα λόγια. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε με ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Στο σχολείο μας είπανε σαχλαμάρες. Τάχατες ότι η Πόλη δεν σωζότανε, ότι είχε έρθει η ώρα της. Στα βιβλία μας τα ρίξαμε αλλού. Στους Φράγκους που τη διαγούμησαν το 1204. Κι όμως ήτανε οι μόνοι που στο ψυχορράγημα της στάθηκαν στις επάλξεις της, με μια χούφτα κοντοτιέρους.
Έφταιγε, λέει, η πλημμυρίδα των Τούρκων, που έπνιξε τα ανατολικά μας σύνορα. Κι όμως. Ποτέ δεν πέρασαν στις απέναντι ακτές του Ιονίου. Στον Χάνδακα κάνανε 25 χρόνια να μπούνε. Στο θαλασσινό κάστρο της Γραμβούσας, εκεί που πιάνει το μάτι στο Αιγαίο από το ακρωτήρι της Κισσάμου, οι Κρητικοί τους πολεμούσαν μια γενιά ολόκληρη μέχρι που βαρέθηκαν. Στην Μάλτα οι Ιωαννίτες Ιππότες τους έριξαν στη θάλασσα. Στη Βιέννη ο πρίγκιπας Ευγένιος τους τσάκισε. Πως στο διάολο καθόμαστε ακόμα και σήμερα και λέμε εκείνο το απαίσιο : «Ήταν Θέλημα Θεού»;
Η αλήθεια είναι ότι αν είχε 50.000 στρατιώτες ο Παλαιολόγος στα τείχη της Βασιλεύουσας, δεν θα την έχανε ποτέ. Δεν είχε όμως ΟΥΤΕ 5.000. Ούτε 5.000, που να με πάρει ο διάολος. Που ήτανε οι υπόλοιποι; Που είχανε λουφάξει; Κάποιες πηγές θέλουνε τον αριθμό των καλογέρων στα γύρω μοναστήρια εκείνη την περίοδο να είναι κοντά 100.000 ψυχές. 100.000! Όσους ενόπλους δηλαδή είχαν εκείνη την ώρα έξω από τον Κεράτιο οι Ασιάτες.
Μα πέτρες να πέταγαν από τα τείχη, που να με πάρει και να με σηκώσει, αντί να φτιάχνουν κομποσκοίνια, οι Τούρκοι ακόμα εκεί θα ήτανε.
Αν ο Θεός έριξε το βλέμμα του εκείνες τις ώρες πάνω από τα θεοφύλακτα τείχη, ήταν για να στείλει τον τελευταίο των Παλαιολόγων, τον Κωνσταντίνο τον Βάτατζη στην Πύλη του Ρωμανού, για να σταθεί όρθιος στην τελευταία επίθεση, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος.
Αυτή ήταν η Θεία Πρόνοια που έσωσε τον Ελληνισμό. Αν ο Σπαρτιάτης Βασιλιάς δεν ακολουθούσε τις εντολές των προγόνων του και παρέδιδε την Βασιλεύουσα αμαχητί, θα είχαμε σβηστεί από την ιστορική μνήμη. Τα βιβλία σήμερα θα μας έγραφαν, όπως γράφουν για τους δεινόσαυρούς. ΑΥΤΟΣ ήταν που ΜΟΝΟΣ του έσωσε την τιμή και την συνέχεια μας.
Σιωπή. Τα κεφάλια κάτω. Ντροπή. Εμείς φταίμε. Εμείς προδώσαμε. Και 569 χρόνια μετά την αποφράδα εκείνη ημέρα, ακόμα βιώνουμε και πληρώνουμε τις συνέπειες εκείνης της προδοσίας. Ό,τι ακολούθησε και ό,τι περνάμε σήμερα έχει το στίγμα της ανεξίτηλο πάνω μας. Από την Μικρασιατική Καταστροφή, τις Χαμένες Πατρίδες, την προδοσία στην Κύπρο και την Αγία Σοφία που έγινε τζαμί, μέχρι το φακελάκι στο Δημόσιο, το θράσος, την αντικοινωνική συμπεριφορά και τον ατομισμό μας (άλλως στα τέτοια μας όλα) αλλά και τον Καραγκιόζη, Υπουργό, Δήμαρχο, γιατρό και δικηγόρο και ό,τι βάνει ο νους μας, η Άλωση της Βασιλεύουσας των πόλεων του κόσμου όλου από τους Τούρκους, σήμανε το τέλος του κόσμου μας όπως τον γνωρίζαμε. Και μην καμωνόμαστε ότι όλα αυτά είναι παρελθόν. Ή δεν έχουν πια σημασία. Η προδοσία εκείνη είναι ακόμα ζώσα πραγματικότητα. Και μας στιγμάτισε. Για πάντα.
Διαβαστε ακομα: