Για ένα καρβέλι ψωμί χώσανε στη φυλακή τον φουκαρά Γιάννη Αγιάνη. Τι αξία έχει μια φραντζόλα; Δεν είναι τυχαίο που βάζει τον μυθιστορηματικό του ήρωα, τον Αγιάνη στους Άθλιους να κλέβει λίγο ψωμί, ο γίγαντας της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ο Βίκτωρ Ουγκώ.
Ούτε ένα λάπτοπ άρπαξε ο ”άθλιος”, ούτε ένα κινητό τηλέφωνο. Δος ημίν σήμερον τον άρτον τον επιούσιον…, αυτό προσεύχεται στον μεγαλοδύναμο. Δεν λες του παππού Δος μου μια χοιρινή μπριτζόλα ή Βάλε στο τραπέζι έναν κόκορα κρασάτο.
Ούτε είναι τυχαίο που στο Βατικανό τρομοκρατήθηκαν οι άγιοι πατέρες με τους «Άθλιους» του Βίκτωρος Ουγκώ και, τελικά, ο Πάπας απαγόρευσε στους πιστούς να διαβάζουν το βιβλίο του Γάλλου ποιητή.
Πρώτα το ψωμί. Συμβολίζει το πιο ταπεινό, αλλά και το πιο βασικό αγαθό που ο ιστορικός άνθρωπος πρώτα απ’ όλα προσπαθεί να εξασφαλίζει και είναι ευχαριστημένος. Πρώτα αυτό, τον άρτον τον επιούσιον, και μετά τα άλλα, τα περιττά, τα πλούσια, τα πολυτελή.
Θηρίο της πένας. Κολοσσοί του πνεύματος αναγνώρισαν αμέσως το ταλέντο του, και υποκλίνονταν στον Βίκτωρα Ουγκώ, με την έντονη προσωπική ζωή, την πλούσια σε επεισόδια. Να σταθούμε σε κάποια που πιθανόν να τον επηρέασαν αποφασιστικά.
Γιος στρατηγού και μάνας αριστοκράτισσας, γεννήθηκε Φεβρουάριο του 1802, βρέθηκε σε ιησουίτικο κολέγιο ο Victor Marie Vicomte Hugo και από συντηρητικός και βασιλόφρων εξελίχθηκε σε δημοκράτη και αθεϊστή. Παντρεύτηκε μία αταίριαστη σ’ αυτόν γυναίκα, με την οποία, χωρίς να το γνωρίζει ο Βίκτωρ, ήταν ερωτευμένος ο μικρός του αδελφός. Ο πιτσιρικάς σαλτάρησε με το γάμο του Βίκτωρα και πέθανε τρελός. Ο δε ποιητής βρήκε την γυναίκα της ζωής του σε μια ηθοποιό.
Φιλέλλην μέγας ο Ουγκώ. Φαίνεται και στα βιβλία του. Ξεκίνησε να γράφει τους “Άθλιους” το 1828, από τα 26 του, και τους ολοκλήρωσε το 1862! Η “Παναγία των Παρισίων” εκδόθηκε το 1931. Αθάνατα έργα.
Διαβαστε ακομα: