Ενός λεπτού σιγή. Μια ωραία πρόταση στην ανθρωπότητα. Να καθιερωθεί το ένα λεπτό σιωπής και περισυλλογής σήμερα και κάθε χρόνο 30 Απριλίου, ημέρα που ψόφησε ο Αδόλφος Χίτλερ. 

Ο Χίτλερ δεν ήταν μόνος του. Να εξηγούμεθα. Ό,τι έκανε δεν ήταν αποκλειστικά δικό του έργο. Ήταν ο αρχηγός, όμως είχε και συνεργάτες, όπως και οπαδούς, εκατομμύρια ακολούθους, για να μιλάμε τη μηντιακή γλώσσα της εποχής μας. Κανένα κάθαρμα στους αιώνες των αιώνων δεν τα κατάφερε όλα ο ίδιος, μόνος. Το έγκλημά έχει την υπογραφή και την ευλογία κι άλλων επώνυμων και ανώνυμων. Να εξηγούμεθα.

Η γη δεν έχει σταματήσει να ξερνάει άτομα σαν τον Χίτλερ. Είναι ο ανόητος της παρέας όποιος θαρρεί πως δεν κυκλοφορούν σήμερα Χίτλερ, άλλοι με φανέλα δεξιού, άλλοι αριστερού, χριστιανού, μουσουλμάνου, κι όλοι στο όνομα του Θεού. Και όλοι για έναν κόσμο καλύτερο.

Δεν είπε ποτέ ο Χίτλερ στο ακροατήριο του ότι πρώτα θα κάνω κόλαση την Ευρώπη και μετά θα πάρει σειρά ό,τι άλλο πιο ανώμαλο, πιο βάρβαρο, διότι μόνο έτσι η ζωή σας θα γίνει καλύτερη. Όχι, βέβαια. Ο παίκτης άπλωσε την ιδεολογία του. Το όραμα του. Βέβαια. Ιδεολόγος ήταν ο Χίτλερ. Οραματιστής. Ρομαντικός πέρα για πέρα. Γι’ αυτό ήταν απειλητικός, άλλωστε. Κυρίως επειδή ήταν ικανός, ταλαντούχος, αποτελεσματικός. Κατ’ εξοχήν ηγετικός.

Όσο επικίνδυνος ήταν ο Χίτλερ, όπως είναι ο κάθε Χίτλερ, τόσο επικίνδυνο είναι να τον παίρνει κανείς στην πλάκα. Ως γραφικό. Έτσι τον παρουσιάζουν, ότι ήταν παρανοϊκός, γελοίος, μια φιγούρα του θεάτρου σκιών. Ασφαλώς και ήταν βαρεμένος, απόλυτα σχιζοφρενής, όμως και με τον «πνευματικό» οπλισμό ατόμου που εμπνέει, που παρέχει άλλοθι… υψηλών ιδανικών.