Από τη μία ο Χριστός και από την άλλη ο κόσμος. Και τα δύο μεγέθη υπόκεινται σε κριτική, τόσον οι πιστοί, όσον και το πρόσωπον που υποτίθεται εμπνέει, που κρατάει την πίστη. Γιατί είπε αυτό ή το άλλο ο Ιησούς, γιατί έκανε τούτο κι εκείνο. Όσο και να λειτουργεί μια πέρα για πέρα καλοπροαίρετη προκατάληψη για τις ενέργειες, τις αντιδράσεις του Ιησού, και τις υπερβατικές και τις ανθρώπινες, τα ερωτηματικά γεννιούνται. Ακόμα και σ’ αυτούς που δεν αμφισβητούν τόσον την ιστορική, όσον και τη θεϊκή ύπαρξη του Ιησού, οι αμφιβολίες πάντα αποτελούν αντικείμενο αναζητήσεων. Και τροφοδοτούν αντιπαραθέσεις.
Ο Χριστός και ο κάθε άγιος και μάρτυρας της πίστης από τη μια. Από τη άλλη οι πιστοί, χωρίς τους οποίους θα ήταν ανύπαρκτοι θεοί και διάβολοι. Των χριστιανών, των μωαμεθανών, των εβραίων, των βουδιστών, των ινδουιστών. Όλοι κρίνονται. Ο άνθρωπος, δηλαδή ο αιώνιος άνθρωπος, κρίνεται για τη πίστη του, για το πώς θέλει τον δικό του Θεό, τον δικό του προφήτη. Και, βέβαια, για το πόσο ουσιαστικά, αληθινά πιστεύει ο κόσμος στην πράξη την παραμύθα της δικής του θρησκείας.
Οι Θεοί, όσοι ανεδείχθησαν σε θεούς και θεότητες, έκαναν αυτά που έκαναν, άλλοι μεσουράνησαν, άλλοι δεν κατάφεραν να ανέβουν στους ουρανούς, άλλοι εξαφανίσθηκαν, άλλοι παραμένουν στο παιχνίδι. Αν δεν κρίνονται οι από Επάνω, οι από κάτω, τα πλήθη του κόσμου, όσο κι αν «προστατεύονται» από το παπαδαριό, θέλουν δεν θέλουν θα κριθούν για τη σχέση τους με το Θείο. Όχι αφηρημένα με το Άγνωστο, αλλά με τον συγκεκριμένο Θεό τους.
Πάσχα ίσον θάνατος του Χριστού και Ανάστασή Του. Και κάθε χρόνο το ίδιο story. Γιατί, όμως, να επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό; Ως show. Κανονική παράσταση κάθε χρόνο. Δεν είναι δυνατόν, ένας Θεός να λέει και να ξαναλέει το ίδιο πράμα, να μετέχει σ’ ένα προκάτ δρώμενο και να προσπαθεί λες να πείσει ότι δεν είναι μπαλαμούτι η Σταύρωση, έργο στημένο με φινάλε την Ανάσταση. Ο Θεός, αν είναι αληθινός, ΜΙΑ φορά ομιλεί για την αλήθεια, ό,τι έχει να πει. Και ΜΙΑ φορά πράττει ό,τι έχει να πράξει. Οι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν τους δικούς τους λόγους να νιώθουν ξανά και ξανά μανά την ανάγκη να βιώσουν τα Πάθη του Χριστού και την αποθέωση της Αναλήψεως.
Ο Ιησούς Χριστός θα έμενε ικανοποιημένος αν δεν υπήρχε Μεγάλη Εβδομάδα. Η δικαίωση του Χριστού θα ήταν να μην Τον «θυμούνται» μονάχα μία φορά τον χρόνο, και τελικά πάλι η μαρτυρική Σταύρωση, η θυσία Του, να περνάει ντούκου, να μην επηρεάζει στην πράξη τους… πιστούς, οι οποίοι μια ζωή, μια αιωνιότητα παραμένουν ίδιοι. Αδιόρθωτοι.
Και του χρόνου.