γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Εμείς, όπως ξέρουμε άπαντες, είμαστε τζιμάνια. Δεν σηκώνουμε μύθο στο σπαθί μας. Απλώς στη θέση του μύθου που θέλουμε να καταργήσουμε, δημιουργούμε κάποιον άλλο. Πιο μοντέρνο και πιο «προχώ», που λένε κι οι πιτσιρικάδες. Οι συμβολισμοί δεν μας πτοούν. Ότι μύθος χωρίς γεννεσιουργό αιτία δεν υπάρχει, μας είναι παντελώς αδιάφορο.
Ας πούμε, για τον χορό του Ζαλόγγου. Δεν ήταν ένας και δύο. Πολλά τέτοια γεγονότα συνέβησαν, ιδιαίτερα στη Μακεδονία και τη Θράκη. Όμως ο μύθος τον τοποθετεί σοφά στον Ζάλογγο κι όχι π.χ. στη Νάουσα για λόγους υψηλού συμβολισμού. Στην Ήπειρο υπήρχε μια όσμωση με τον Αλή Πασά και έπρεπε να καταδειχτεί ότι η σκλαβιά είναι πάντα σκλαβιά και καλύτερος ο θάνατος.
Ο λαός πρόσθεσε και έναν τελετουργικό χορό πριν τη θυσία, έτσι που το μήνυμα διασώθηκε στη συλλογική μνήμη. Και ήταν συγκλονιστικό. Καλύτερα να πεθάνω παρά να αιχμαλωτιστώ και να ζήσω σκλάβος.
Δεν μας αρέσει. Δεν είμαστε μαλάκες εμείς να τα πιστεύουμε αυτά. Αντίο στην ποίηση, τη σημασία και το μεγαλείο ανώνυμων ανθρώπων.
Συμβολική και η 25η Μαρτίου. Πόση σημασία έχει αν η Επανάσταση άρχισε λίγο πριν ή μετά; Κάθε εορτασμός απαιτεί συγκεκριμένη ημερομηνία. Και για να μην κρυβόμαστε, την 25η Μαρτίου είχε ορίσει με επιστολή του από το 1820 ο Υψηλάντης. Ακριβώς για τον λόγο που δυστροπούμε, την ταύτιση με τη θρησκευτική εορτή.
Οι ιδρυτικοί μύθοι κάθε έθνους είναι οργανικής σημασίας για τη συντήρηση του συνεκτικού ιστού. Αλλά εμείς εκτός από τζιμάνια, είμαστε και ξερόλες.
Πηγή: http://www.lifo.gr