Έγινε έγκλημα ζηλοτυπίας. Η σκέψη πάει κατ΄ευθείαν στην τραγωδία του Σαίξπηρ, που έγραψε το 1603. Έτσι θα φωτίσει την υπόθεση ο αστυνομικός, ο δημοσιογράφος και από τον ”Οθέλο” του Άγγλου δραματουργού θα διδαχθεί ο δικαστής πριν αποφασίσει. ”Οθέλος”, αιώνιο έργο. Η παθολογική ζήλεια είναι αδυναμία από καταβολής, και ικανή να στείλει τον άνθρωπο και στο έγκλημα. Γι’ αυτό λέμε ότι είναι αιώνιο το θεατρικό δημιούργημα του Σαίξπηρ. Καθόλου τυχαίο που έγινε 12 φορές ταινία, δυο όπερες, θέμα σε ζωγραφικούς πίνακες.
Αυτό που έπαθε ο Οθέλος συμβαίνει και στον ερωτευμένο του σήμερα. Όπως και σε άνδρες, αλλά και γυναίκες, πριν τον Βενετσιάνο Οθέλο, τον σύζυγο της αγνής Δυσδαιμόνας, την οποία σκότωσε ως ύποπτη σεξουαλικής απιστίας. Καθαρό άτομο ο στρατιωτικός Οθέλος, τίμιος, γενναίος, μαύρος, μουσουλμάνος, πέφτει θύμα του Ιάγου και τον πιστεύει, ότι πράγματι του φόρεσε το κέρατο η Δυσδαιμόνα.
Είχα δει την τρομακτική παράσταση “Otello”, της πιο αγαπημένης όπερας του Giuseppe Verdi.στο Ηρώδειο. Στο αρχαίο θέατρο στις ρίζες του βράχου της Ακροπόλεως. Μαγεία. Αρχίζει η παράσταση, η εξέδρα των θεατών σιωπά, όταν σβήσουν τα φώτα, και τότε αρχίζει η πνευματική και μαζί η ψυχική επαφή με τον Παρθενώνα. Για το άλφα και βήτα έργο πας στο Ωδείον Ηρώδου του Αττικού, όμως νοιώθεις τις ανάσες του αρχαίου ναού. Και μονολογείς την τύχη σου, ότι ζεις, ότι δεν θα πεθάνεις χωρίς να έχουν δει τα μάτια σου το πρώτο μνημείο της γης, την Ακρόπολη των Αθηνών.
Λέγαμε για το έργο του Σαίξπηρ, όπου όλα τα λεφτά είναι ο Ιάγος. Ο φοβερός τύπος που ντοπάρει με το δηλητήριο της ζήλειας τον πανίσχυρο Οθέλο και τον μετατρέπει σε σκουπίδι. Το πιο φοβερό! Ο Ιάγος ηθικολογεί την πουστιά του, γελοιοποιεί τον άνθρωπο και τον Θεό του. Αυτός, άλλωστε, είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής της τραγωδίας, όχι το θύμα Δυσδαιμόνα, όχι ο θύτης Οθέλος.
Σχετικά με το έγκλημα και τον ζηλιάρη δολοφόνο. Μην παρεξηγηθώ. Πράγματι, ο κακός του έργου είναι ο Ιάγος, αυτός εκπροσωπεί μια από τις διαχρονικές ανθρώπινες αμαρτίες, ο καλός είναι ο Οθέλος. Η προσέγγιση, όμως, του ανακριτή και του δικαστή και όποιου άλλου στην σαιξπηρική τραγωδία δεν έχει το νόημα να δικαιολογηθεί ο δολοφόνος.
Διαβαστε ακομα: