Αυτά που βλέπουμε από την οθόνη των τηλεοράσεων στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν είναι καινούργια. Παλιά πράγματα είναι. Πολύ παλιά. Αρχαία και βάλε. Από τότε που άρχισαν να φτιάχνονται πόλεις, πριν τρεις χιλιάδες χρόνια. Σκηνές και κραυγές που δεν τις έχουμε δει και δεν τις έχουμε ακούσει από την τηλεόραση, αλλά γνωρίζουμε ότι συνέβησαν.
Όπως ακριβώς σήμερα στην Ουκρανία. Μάνες με μωρά στην αγκαλιά να φευγατίζονται, όσο πιο μακριά από τον κίνδυνο της φωτιάς και της αντάρας του πολέμου. Σε κάρα και τραίνα άνθρωποι με ό,τι χρήσιμο για το δρόμο και το αύριο να ξεριζώνονται. (Στη φώτο, πλάνο από καταφύγιο στο Κίεβο)
Δεν χρειάζεται να τα δούμε με τα μάτια μας. Τα έχουν γράψει ιστορικοί και συγγραφείς. Η ζωή πάει μπροστά, προοδεύει, η επιστήμη εξελίσσεται και σήμερα τον πόλεμο τον κάνουν αεροπλάνα και ελικόπετρα, πύραυλοι και θωρακισμένα που δεν τα ήξεραν οι χθεσινοί, οι προχθεσινοί. Μα, πριν εκατό μόνο χρόνια δεν υπήρχαν π.χ. λαϊκές πολυκατοικίες και τηλεπικοινωνίες, να, γιατί δεν τις γκρέμιζαν με βομβαρδισμούς. Μα, δεν γινόντουσαν εκρήξεις και βομβαρδισμοί.
Το μόνο που παραμένει ίδιο από την εποχή την αρχαία είναι να λένε παράλογο τον πόλεμο. Τι αδύναμος και τι φουκαράς είναι ο άνθρωπος! Ο πόλεμος έχει λόγο. Έχει λογική. Τη λογική του κτήνους. Του ανθρώπινου κτήνους.
Όποιος χαρακτηρίζει παράλογο τον πόλεμο, στην πραγματικότητα αρνείται την ύπαρξη του ανθρώπου. Αρνείται την Ιστορία του ανθρώπου στη γη. Που ένα πράγμα έμαθε και δεν θέλει να το ξεχάσει – τον πόλεμο. Πώς να βγάλει το μάτι του αλλουνού.
Διαβαστε ακομα: