Το πυροβολικό άρχισε να σαρώνει… Είναι κάτι καταπληχτικό, σχεδόν ανυπόφορο. Ρίχνουν αδιάκοπα χίλια πενήντα κανόνια… Δίχως ανασασμό, δίχως ανάπαψη. Τι μπορεί ν’ απομείνει κάτω απ’ αυτή την οργή; Η σάρκα του φαντάρου είναι μαλακιά σαν τη ζύμη. Φτάνει ένα μικρό λέπι από τη χειροβομβίδα για να τη σπαράξει. (Και η κάθε χειροβομβίδα ανοίγει σε εκατό κομμάτια.) Η κοιλιά προπάντων είναι τόσο απαλή και απροστάτευτη. Και η κάθε λαβωματιά μέσα στα άντερα φέρνει ένα βέβαιο, αργό και οδυνηρό θάνατο…
… Δεν πρόκειται να παλέψουν τριάντα χιλιάδες Έλληνες με τριάντα χιλιάδες Γερμανοβούλγαρους, μα εξήντα χιλιάδες μαλακά ανθρώπινα κορμιά με αμέτρητες ατσαλένιες μηχανές. Αυτές είναι οι δυο πραγματικές παράταξες. Οι άνθρωποι από τη μια, οι μηχανές από την άλλη. Και η νίκη γι’ αυτές θάναι. Αυτές δεν πονάνε, δεν αγαπούν, δεν έχουν φαντασία, δεν έχουν ιδέα από τη χαρά της ζωής και τη γλύκα του ήλιου…
ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ αυτές τις δυο παραγράφους από τον Στρατή Μυριβήλη (1890 – 1969) και το βραβευμένο πεζό του δημιούργημα Η Ζωή Εν Τάφω (1924), γέννημα από τις προσωπικές του εμπειρίες στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο (φώτο). Οι ”μηχανές”, λοιπόν, δηλαδή τα όπλα, από τις χειροβομβιδίτσες μέχρι τις κανονάρες, μας λέει ο Έλληνας λογοτέχνης, δεν έχουν ψυχή, δεν πονάνε, δεν χαίρονται τη ζωή και τον ήλιο, αλλά αυτές είναι οι νικήτριες του πολέμου – και οι χαμένοι είναι οι αντίπαλοι, οι εχθροί…
ΟΥΚΡΑΝΙΑ 2022. Οι ”μηχανές” του πρώτου πολέμου (1914-18) μοιάζουν του κατηχητικού σχολείου σε σύγκριση με τα προϊόντα της σημερινής πολεμικής βιομηχανίας. Όσο για τα πυρηνικά; Αρκεί μια κουβέντα, η δεύτερη είναι παραπανήσια: Τα πυρηνικά που διαθέτουν σήμερα οι ισχυροί της γης φτάνουν για να ανατινάξουν τον πλανήτη 27 φορές.
Διαβαστε ακομα: