Μην περιμένεις από κανένα, στη γη και στον ουρανό, να σου πει τι να παίξεις, πώς να ποντάρεις. Γιατί να το κάνει; Ό,τι αφορά τον καθενα είναι δική του δουλειά. Πως να μεγαλώσει το παιδί σου, ποιο είναι το συμφέρον του να ψηφίσεις αυτό ή το άλλο κόμμα, που να επενδύσεις τις οικονομίες του, τι να κάνει για να μη χάσει την εξωσυζυγική γκόμενα.
Αυτά, κι όχι μόνον αυτά, είναι προσωπικά θέματα. Δικά του, κανενός αλλού. Όσο αφορά τον τζόγο, πολλά λόγια δεν χρειάζονται. Πρόκειται για πολύ δυνατό κόλπο, με το οποίο ο καθένας έρχεται φάτσα κάρτα με αιώνιες αλήθειες…
Δεν θα πεθάνει ποτέ ο τζόγος. Να, μια αιώνια αλήθεια. Στους αιώνες των αιώνων θα υπάρχει τζόγος, άρα στους αιώνες των αιώνων θα ‘ναι χαμένος ο τζογαδόρος.
Ακόμα και το ζώο, όπως είχε επισημάνει ο Πλάτων, το πατριωτάκι, ο φιλόσοφος, έχει την αίσθηση του παιχνιδιού. Μέχρι εκεί, όχι κάτι περισσότερο το ζώο στο παιχνίδι. Βεβαίως κατά βάση είναι παιχνίδι το στοίχημα, το κάθε στοίχημα. Δεν έχει, όμως, μόνο την αθωότητα του παιχνιδιού. Έχει και την παγίδα των δυνατών συγκινήσεων. Των έντονων συναισθημάτων, που προκαλούν, η νίκη, η ήττα, η απώλεια, η χαρά, η λύπη.
Περιπέτεια ζωής είναι η μαστούρα του τζόγου, από την αγωνία μέχρι τη λύτρωση μιας στιγμής. Γι’ αυτό παίζει ο τζογαδόρος. Ούτε για να κερδίσει, ούτε για να χάσει. Στο παιχνίδι τον μαγνητίζει η μοναδική αίσθηση, τα βιώματα εκείνα που δεν τα βρίσκει σε κάτι άλλο στη ζωή του. Παίζει για να παίξει! Για τον πυρετό του παιχνιδιού.
Να, γιατί δεν θα πεθάνει ποτέ. Ο τζόγος.Περί αυτού ο λόγος.
Διαβαστε ακομα: