Μεγάλωσα σ’ έναν κόσμο χωρίς Wikipedia. Την Ιστορία τη διάβασα σε ΒΙΒΛΙΑ. Και οι δάσκαλοι που είχα με έμαθαν να μην την αντιλαμβάνομαι ως ιδεολόγημα και να μην τη χρησιμοποιώ ως ιδεολογικό όπλο. Και να δίνω προσοχή σε κάποιες μικρές λεπτομέρειες, όπως το κίνητρο, το αίτιο, ο σκοπός, τα μέσα, το αποτέλεσμα. Και επειδή η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία του Πολέμου, να ψάχνω τους αριθμούς των νεκρών. Ιδίως των αμάχων.
Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες συχνά μένουν άγνωστες, σχεδόν πάντα σκόπιμά, αλλά είναι αυτές που αλλάζουν εντελώς και σε όλα την σημασία και την εξήγηση. Θέλετε ένα παράδειγμα;
Tον Μάρτιο του 1945, ο πόλεμος στον Ειρηνικό, ουσιαστικά, είχε τελειώσει. Οι απελπισμένες επιθέσεις αυτοκτονίας των καμικάζι είχαν καταλήξει σε μία ανώφελη ανθρωποσφαγή: τα αμερικανικά φράγματα πυρός ήταν πλέον αδιαπέραστα.
Τότε ήταν που ξεκίνησε η συστηματική πυρπόληση των Ιαπωνικών πόλεων. Η λογική τους ήταν βασικά ίδια με αυτήν που εφαρμόστηκε στους βομβαρδισμούς των μεγάλων Γερμανικών πόλεων («Ας κάνουμε την Γερμανία ένα απέραντο βοσκοτόπι για να βόσκουν εκατομμύρια αγελάδες”). Και πράγματι στη Δρέσδη, το Βερολίνο, το Αμβούργο, τη Νυρεμβέργη και όλες τις μεγάλες γερμανικές πόλεις δεν έμεινε λίθος επί λίθου με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους. Με μία όμως παραλλαγή: οι βομβαρδισμοί στην Ιαπωνία θα γίνονταν αποκλειστικά με εμπρηστικές βόμβες αφού οι ιαπωνικές κατοικίες ήταν επί το πλείστον ξύλινες.
Τους επόμενους πέντε μήνες έγινε πράξη αυτό που ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε προβλέψει μετά το Περλ Χάρμπορ. Η Αμερική έβαλε στη μυλόπετρα της ιστορίας την Ιαπωνία και την έβγαλε λεπτή πούδρα. Όλες σχεδόν οι πόλεις της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου έγιναν στάχτη μέχρι το τελευταίο σανίδι. Με αποκορύφωμα το βράδυ της 9ης Μαρτίου 1945 στον βομβαρδισμό του Τόκιο.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, 334 Β52, εφοδιασμένα το καθένα με έξι περίπου τόνους από εμπρηστικές βόμβες φωσφόρου και ναπάλμ, μετέτρεψαν, σε λιγότερο από τριάντα λεπτά της ώρας, την ανυπεράσπιστη πόλη σε φλεγόμενη τάφρο. Με τη βοήθεια των ισχυρών ανέμων που φυσούσαν εκείνο ακριβώς το βράδυ, εκδηλώθηκε ένα φυσικό φαινόμενο απερίγραπτης φρίκης: Μια φουρτουνιασμένη θάλασσα φωτιάς με γιγαντιαία κύματα σκέπασε την φλεγόμενη πόλη και εξάπλωσε την πυρκαγιά και σε περιοχές που δεν είχαν βομβαρδιστεί και σε συνολική έκταση σαράντα δύο τετραγωνικών χιλιόμετρων.
Στα Β29 της οπισθοφυλακής που πέταξαν πάνω από το Τόκιο, στις 2.30 το πρωί, οι αεροπόροι κάνουν εμετό. Οι αναθυμιάσεις από τους μυριάδες καιόμενους ανθρώπους έφθαναν ως τα 3.000 μέτρα και εισχωρούσαν στα αεροπλάνα. Από τους στροβιλισμούς και τις περιδινήσεις του αέρα απανθρακωμένες ανθρώπινες σάρκες μαζί με κομμάτια από καμένα ρούχα κολλούσαν στα τζάμια των πιλοτηρίων.
Η καταστροφή παραμένει ανυπολόγιστη το βράδυ που ο Άνθρωπος ντύθηκε Θηρίο της Αποκάλυψης. Οι Αγγλοσάξονες Προτεστάντες, πιστοί στην μακραίωνη Δυτική παράδοση του θανάτου στην πυρά, έφτιαξαν το μεγαλύτερο κρεματόριο της Ιστορίας με θερμοκρασία 1.800 βαθμών Κελσίου στον πιο πολύνεκρο βομβαρδισμό του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Προσέξτε τώρα αυτήν την λεπτομέρεια: Οι νεκροί στο Τόκιο ήταν πολύ περισσότεροι (κάποιοι τους υπολογίζουν διπλάσιους) από τους νεκρούς στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. ΜΑΖΙ.
Και μετά από όλα αυτά το ερώτημα: Εσείς, σε σύγκριση με τους δύο ατομικούς βομβαρδισμούς, ποιος νομίζετε ότι ήταν ο χειρότερος;
Διαβαστε ακομα:
