Μια από τις ωραιότερες ευχές της Εκκλησίας είναι εκείνο το ”Χριστιανικά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά… ”. Η ”Επιστήμη”, η τοσαύτα θαύματα ποιούσα, δεν φαίνεται να μπορή να εγγυηθή αυτό το στοιχειώδες, το να φύγη ο άνθρωπος χωρίς βασάνους. Είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη η ικανότητα της να ΠΡΟΚΑΛΕΣΗ πόνο και δυστυχία και θάνατο από το να ανακουφίση, να γιατρέψη και να παρηγορήση.

Κενός κομπασμός και καυχησιά και οίηση και έπαρση και αλαζονεία είναι ”η παντοδυναμία της επιστήμης”. Βεβαίως και είναι μέσα στις δυνατότητες της να απανθρακώση μερικά εκατομμύρια ανθρώπους σε ένα δευτερόλεπτο. Το να σκύψη πάνω από τον πάσχοντα και να εξαφανίση τα άλγη και τας βασάνους του, να του δώση ένα γλυκό θάνατο, ΔΕΝ είναι!

Όταν δούμε προσεκτικά τις ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ της ”επιστήμης”, ο νους μας φωτίζεται και καταλαβαίνουμε προς τα πού οδεύει ο άνθρωπος. Δυστυχώς, το πολύ φως τυφλώνει και οι περισσότεροι δεν το αντέχουν. Προτιμούν το βολικό σκοταδάκι που τόσες ασχήμιες ξέρει και κρύβει…