Λίγο έξω από τα Γιάννενα στέκεται το Μπιζάνι φρουρός στην πόλη. Άγριο, σκοτεινό. Το βλέπεις μόνο και σκιάζεσαι. Άντε τώρα να πρέπει να το καταλάβεις εξ’ εφόδου με τα πολυβολεία που είχαν βάλει στις κορυφές του Γερμανοί αξιωματικοί και ένας Γερμανός στρατάρχης και το οχύρωσαν για λογαριασμό των Τούρκων. Λογιζόταν κάστρο άπαρτο.
Και όμως. Ο ελληνικός στρατός το κατέλαβε σε δύο μέρες το Φεβρουάριο του 1913 με τίμημα μόλις 264 νεκρούς. Στις στρατιωτικές εγκυκλοπαίδειες έχει καταχωρηθεί σαν θαύμα. Η τακτική και η κυκλωτική κίνηση των ελληνικών δυνάμεων διδάσκεται ως ένα αριστούργημα στρατηγικής. Και είναι ένας από τους μεγαλύτερους θριάμβους στην πολεμική μας ιστορία, από την εποχή της Τροίας ίσαμε σήμερα.
Ξέρετε ποιος ήταν αυτός που οργάνωσε το σχέδιο μάχης; Ο επιτελάρχης του ελληνικού στρατηγείου στην εποποιία των Βαλκανικών Πολέμων Ιωάννης Μεταξάς. Απόφοιτος της Στρατιωτικής Σχολής Πολέμου του Βερολίνου με άριστα, συμμαθητής με όλη την κατοπινή ηγεσία του γερμανικού στρατού, ο καλύτερος της τάξης του.
Μία γενιά αργότερα ακολούθησε μία πολιτική πριν τη βέβαιη και επερχόμενη κήρυξη του Πολέμου, που έμοιαζε με την τακτική παραπλάνησης των τουρκικών στρατευμάτων στο Μπιζάνι 30 χρόνια νωρίτερα. Οι Ιταλοί περίμεναν να κάνουν έναν υγιεινό περίπατο και σε τρεις μέρες να πίνουν εσπρέσο στην Ακρόπολη.
Εκείνος όμως επί μία τετραετία οργάνωνε το καλύτερο ορεινό πυροβολικό της Ευρώπης, είχε οχυρώσει την Πίνδο καλύτερα κι από το Ρούπελ και είχε μετατρέψει τα βουνά της Ηπείρου σε παγίδα θανάτου. Έβαλε τον στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο (φώτο) διοικητή της 8ης Μεραρχίας να κρατήσει το Καλπάκι. Ήξερε από τι μέταλλο ήταν φτιαγμένος. Βετεράνος της εποποϊίας των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και της Μικρασιατικής εκστρατείας, πολεμιστής βγαλμένος από τα Ομηρικά έπη, 54 ετών εκείνη την εποχή (1886-1961), σαν έτοιμος από καιρό, είχε ένα ραντεβού με την Ιστορία, το οποίο δεν υπήρχε καμία περίπτωση να χάσει.
Έβαλε στο πλάι του αποφασισμένους να φυλάξουν Θερμοπύλες τον Συνταγματάρχη ΠΒ Παναγιώτη Μαυρογιάννη, τον αντισυνταγματάρχη ΠΖ Χρήστο Δρίβα αλλά και όλους τους στρατιώτες της Ογδόης Πεζικού που ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν στο πλευρό του μέχρις εσχάτων.
Την Κατάρα την άφησε στον άλλο τρελό-Σπαρτιάτη της παρέας, τον ανακληθέντα εξ’εφέδρων συνταγματάρχη πεζικού από τα Κεχριάνικα της Λακωνίας, Κωνσταντίνο Δαβάκη, για τον οποίον ήταν σίγουρος ότι θα κρατούσε το πέρασμα ακόμα και αν χρειαζόταν να σηκωθεί από τον τάφο του. Και το σχέδιο επιστράτευσης του αποδείχθηκε το καλύτερο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Ιστορία απέδειξε ότι δεν ετοιμαζόταν μόνο για το ΟΧΙ. Αλλά ότι από καιρό ήταν ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ. Και όχι για την «τιμή των όπλων», αλλά για να τον ΚΕΡΔΙΣΕΙ. Διαβάστε το διάγγελμα του το πρωί της 28ης Οκτωβρίου. Τι είπε στις εφημερίδες τρεις μέρες μετά. Είχε προβλέψει την ήττα του Άξονα. Εκείνη την ώρα.
Εμείς τον μνημονεύουμε μόνο ως δικτάτορα. Τον Κατσιμήτρο τον είπαμε και προδότη. Τον Δαβάκη τον ξέρουμε σήμερα μόνο σαν πλατεία στην Καλλιθέα. Δεν μπορεί, κάτι λάθος κάνουμε.
Διαβαστε ακομα: