Γιώργος Σεφέρης. Ο μεγάλος ποιητής. Πήρε και το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1963 (φώτο). Άγνωστος παραμένει πενήντα χρόνια μετά το θάνατο του, το 1971, σα σήμερα 20 Σεπτεμβρίου. Άγνωστος, βέβαια. Ποιος τον ξέρει! Όχι σαν όνομα, αλλά για την πνευματική του παραγωγή. Για τα ποιήματα του.
Εκδόθηκε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του Σεφέρη και ο άνθρωπος πήρε βόλτα τα βιβλιοπωλεία. Να ρωτήσει πως πάνε οι πωλήσεις. Κατανοητό. Να δει ποια είναι η ανταπόκριση της αγοράς στη δουλειά του. Τελικά, μονάχα ένα, αριθμός 1, βιβλίο πουλήθηκε. Και ο ποιητής είπε τη μεγάλη ατάκα:
– Θέλω να γνωρίσω, να συνομιλήσω μ’ αυτόν τον έναν που με διάβασε.
Κι έρχεται ο θεός Μίκης. Και βάζει μουσική στην ποίηση Σεφέρη. Και πέφτει στη μελαγχολία ο ποιητής. Και δεν ξαναδίνει την άδεια του στον ισόθεο Μίκη να μελοποιήσει άλλους στίχους του.
Με τη μουσική, και μόνο με τη μουσική του Θεοδωράκη έγινε πασίγνωστος ο ποιητικός του στίχος του Σεφέρη. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κι έπαθε την πλάκα του έπαθε ο ποιητής. Το βίωνε και δεν το πίστευε. Στις ταβέρνες, στις παρέες, στα ραδιόφωνα, στους δρόμους άκουγε τα ποιήματα του τραγουδισμένα από άγνωστους.
Και σκεπτόταν πριν χρόνια την ακατανίκητη επιθυμία του να συναντήσει τον μοναδικό αγοραστή της πρώτης του συλλογής.
Διαβαστε ακομα: