Πέθανε, λένε, ο παγκόσμιος Έλληνας. Ο Μίκης Θεοδωράκης. Πρόκειται περί ανοησίας. Το λένε, το επαναλαμβάνουν και το μοστράρουν σε τίτλους διότι είναι αμόρφωτοι. Αστοιχείωτοι. Και, βέβαια, διότι απευθύνονται σε κόσμο που δεν ξέρει. Και πως να ξέρει ο κοσμάκης, όταν λένε κουταμάρες, για να μην πούμε τίποτα βαρύτερο, πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι, αρχηγοί κομμάτων, διευθυντάδες μμε κι άλλοι άσχετοι.
Ο Έλληνας είναι εξ ορισμού παγκόσμιος. Εννοώ τον Έλληνα στο πνεύμα, στον πολιτισμό. Δεν είναι Έλληνας κάποιος μόνο γιατί έχει την ελληνική υπηκοότητα. Την αστυνομική ταυτότητα Έλληνα πολίτη.
Πολυεθνικός, παγκόσμιος είναι ο χαρακτηρισμός ”Ελληνας” και τον δικαιούται και ο Γάλλος και ο Πορτογάλος, ο Αφρικανός και ο Ασιάτης, ο καθένας κάθε χώρας, αρκεί να αναγνωρίζει τον ελληνικό πολιτισμό της κλασικής αρχαιότητας.
”Είμαι Έλληνας” λέει ο Κογκολέζος και ο Πακιστανός διότι διαβάζω τους Έλληνες φιλοσόφους και επιστήμονες, συγγραφείς και ποιητές, και τους προσκυνώ.
Το ότι η μουσική του Μίκη έφτασε στα πέρατα της γης δεν τον κάνει ”παγκόσμιο”. Τότε, να πούμε ”παγκόσμιους” και ένα σωρό σκουπίδηδες επειδή η μουσικά τους και τα τραγούδια τους έκαναν ντόρο και οι δίσκοι τους πουλήθηκαν παντού με τη σέσουλα.
Ούτε Έλληνας είναι ο Μίκης με την οικουμενικότητα της έννοιας ”Έλληνας”. Γεννήθηκε στην Ελλάδα ο Μίκης, αγάπησε τον τόπο του και τον λαό της, είναι περισσότερο από όλους πατριώτης, όμως δεν τον λες ”Έλληνα” διότι ως καλλιτέχνης και πολιτικός υπηρέτησε το Σήμερα, πάλαιψε να γίνουν πραγματικότητα τα οράματα του. Κι όλα αυτά είναι μακρυά από τις διαχρονικές αξίες του πνευματικού ελληνισμού.
Διαβαστε ακομα: