Έχω δοκιμάσει πολλές φορές γιαπωνέζικο φαγητό. Κάποιες απ’αυτές και στα «καλά» λεγόμενα μαγαζιά. Το shashimi τους δεν λέει τίποτα. Τα ψάρια, που συνήθως σερβίρουν στα shusi–bar του συρμού, στο νησί δεν τα βάζουν ούτε για κακαβιά. Κάποια άλλα, πιο «παχιά» είναι εξόχως κατάλληλα για «γούνες» (ψήνονται στον ήλιο απ’το πρωί με χοντρό αλάτι και πιπέρια και το βράδυ θέλουν δύο λεπτά πάνω – κάτω στο κάρβουνο). Αλλά όχι ωμά. Και υπάρχουν και τα άλλα, τα ακριβά, όπως ο κιτρινόπτερος κολεός Αλάσκας για παράδειγμα. Μπουκιά και δεκάρικο. Έχει κίτρινα λέπια στην πλάτη, σου λέει ο άλλος. Και τον φέρνουν με ειδική αποστολή από την Αλάσκα. Τρίχες. Κολιός του θεού είναι. Ριγανάτος στα κάρβουνα και με μπόλικο λεμόνι τρώγεται. Όχι με σόγια και φύκια.
Δεν τους αδικώ όμως τους Ιάπωνες. Στον τόπο τους δεν ταξίδεψε ποτέ ο θεός Διόνυσος. Ένα Σαντορινιό ασύρτικο να δοκίμαζαν θα καταλάβαιναν ότι το ψάρι δεν τρώγεται ωμό. Αντ’αυτού πίνουν ζεστό εκείνο το γλυκόπικρο σιρόπι, το σάκε, που απαιτεί υπεράνθρωπες προσπάθειες για να φτάσει στον οισοφάγο. Το παράξενο βέβαια είναι το shashimi μόνο με αυτήν την αηδία πάει. Τα τελευταία μόλις χρόνια κατάλαβαν, επιτέλους, ότι επί αιώνες έπιναν ρετσινόλαδο αντί για οινόπνευμα και ξεκίνησαν να φτιάχνουν ουίσκι!!!, αν πιστεύεις σε Θεό. Και η πλάκα ποια είναι; Τα καταφέρνουν μία χαρά. Παράξενοι άνθρωποι.
Τώρα βέβαια τα λέω όλα αυτά επειδή είμαι από τους τυχερούς στον κόσμο ετούτο να έχω φάει παπαλίνα. Ολόφρεσκη σαρδέλα ψαρεμένη αξημέρωτα από τον κόλπο της Καλλονής (φώτο) και πασπαλισμένη με χοντρό αλάτι για λίγες ώρες. Η μοναδική στον κόσμο γλυκιά γεύση αυτής της σαρδέλας, δεν προλαβαίνει να αλμυρίσει. Το αλάτι ψήνει τα λέπια που βγαίνουν με μια απλή κίνηση. Προσοχή: η φρέσκια σαρδέλα δεν ξεπλένεται ΠΟΤΕ. Άλλως, έχουμε διαπράξει κακούργημα.
ΕΥΤΥΧΩΣ, η παπαλίνα τρώγεται ΜΟΝΟ στη Μυτιλήνη και ΜΟΝΟ στην εποχή της. Πουθενά αλλού στον κόσμο. Κι οι Μυτιληνιοί τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια τους κανόνες αλίευσης της σαρδέλας τους, που μόνοι τους έχουν από τις απαρχές του χρόνου θεσπίσει. Κάτι σαν τους «θεόδοτους» νόμους της Αντιγόνης. Αν ο γόνος κάποια χρονιά δεν είναι αρκετός δεν ρίχνουν δίχτυα. Υπήρξαν χρονιές που δεν έβρισκες λέπι στο νησί. Φέτος μαθαίνω ότι έχει ψάρι.
Αν δεν έχετε δοκιμάσει δεν ξέρετε τι χάνετε. Η γλυκιά της γεύση είναι απρόσμενη. Και απερίγραπτη. Τρώγεται ωμή, λίγες ώρες μετά την ψαριά και συνοδεύεται αυστηρά και μόνο από ούζο. Τίποτε άλλο.
Στο νησί σερβίρουν ένα πιατάκι με 5 σαρδέλες. Σκέτο. Ούτε ψωμιά, ούτε ντομάτες, ούτε λάδια, ούτε πατάτες, ούτε τζατζίκια. Αυτά αλλού. Όχι στη Μυτιλήνη.
Διαβαστε ακομα: