Και πριν από το «Βήμα» ήταν το «Πρόταγκον» – για τρία χρόνια – η «Lifo» – για επτά χρόνια, η «Καθημερινή» και πάλι το «Βήμα» (1983-1987) και τα «Επίκαιρα» από όπου ξεκίνησε αυτός ο Μαραθώνιος το 1979. Σαράντα δύο χρόνια, συντάξιμα, αλλά χωρίς σύνταξη. Και συνεχίζω.
Γιατί συνεχίζω; Γιατί αυτό το εβδομαδιαίο σχόλιο είναι το καλύτερο αντίδοτο στο γήρας, στην άνοια, στην χαλάρωση του νου. Είναι η νοητική γυμναστική μου. Άλλωστε και αυτοί που ασκούνται σωματικά επαναλαμβάνουν τις ίδιες κινήσεις.
Επαναλαμβάνομαι άρα και εγώ; Σίγουρα συμβαίνει και αυτό: επαναλαμβάνονται τα θέματα, επαναλαμβάνεται η ζωή – άρα είμαι υποχρεωμένος να ακολουθήσω. Προσπαθώ πάντως να αλλάζω οπτική γωνία – και η πραγματικότητα με βοηθάει σε αυτό. Τα ίδια πράγματα δεν είναι ποτέ ακριβώς ίδια – αλλά και εγώ δεν παραμένω ακριβώς ίδιος. Εξελίσσομαι – ή, τουλάχιστον, προσπαθώ».
Βέβαια κάποτε θα έρθει η στιγμή που θα κουραστώ τόσο, ώστε να μην αξίζει τον κόπο να γράφω και να διαβάζομαι. Ιδιαίτερα το δεύτερο. Έχω αυστηρούς ιδιωτικούς κριτικούς που με διαβάζουν στο πρόχειρο και αρκετές φορές έχουν «κόψει» παραγράφους ή και ολόκληρα κείμενα. Από αυτούς περιμένω το «στοπ». Ξέρω ότι θα μου κοστίσει.
Τότε (σκέπτομαι) θα καταφύγω στο Διαδίκτυο, στο www.ndimou.gr – όπου έχει αποθηκευτεί το μεγαλύτερο ποσοστό της δουλειάς μου (ολόκληρα βιβλία και χιλιάδες άρθρα και επιφυλλίδες) και θα παρηγοριέμαι με την παλιά μου δουλειά. Ή πάλι – δεν ξέρω – θα αρχίσω να διαβάζω άλλα βιβλία, σε άλλα θέματα, που περίσσεψαν από τις άπειρες αποστολές. Ή πάλι μπορεί να σταματήσω το διάβασμα και να το ρίξω στην άλλη μου αγάπη – την μουσική. Εκατοντάδες βινύλια, CD και DVD περιμένουν – ας αφήσουμε τις διαδικτυακές δισκοθήκες που με 6€ τον μήνα παίζουν τα πάντα, συνέχεια.
Φοβάμαι όμως ότι τίποτα από αυτά δεν θα γίνει γιατί, δεν θα προλάβω. Την εποχή που βγήκαν οι μεγάλες κασέτες VHS άρχισα να κάνω συλλογή κλασικών ταινιών αρχίζοντας από τον «Πολίτη Κέην» για να τις ξαναδώ «στα γεράματά μου». Και αφού γέμισα ράφια και ντουλάπια, μία μέρα δοκίμασα να δω μερικές – και τις πέταξα όλες. Είχαν μουχλιάσει. Σίγουρα τα DVD είναι πιο ανθεκτικά, αλλά μέχρι να έρθει η ώρα τους θα έχω μουχλιάσει εγώ…
Τέλος πάντων. Προς το παρόν συνεχίζω το Κυριακάτικο μπλογκ για όσο καιρό βλέπω (από τις μετρήσεις στη Google, τις αντιδράσεις και τα σχόλια στο Facebook) ότι με διαβάζετε.
Συγγνώμη για το τόσο προσωπικό κείμενο – αλλά αν δεν εκμυστηρευθώ τις σκέψεις μου στους αναγνώστες μου – σε ποιους να τις πω;
*******
ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ: Η κορυφαία μας πεζογράφος, Σώτη Τριανταφύλλου, ξεπέρασε τον εαυτό της με το νέο της μυθιστόρημα «Σικελικό Ειδύλλιο». Κανένα από τα βιβλία της, δεν με έχει συνεπάρει και συγκινήσει τόσο πολύ.
Ο συγγραφέας Δημοσθένης Κούρτοβικ παίρνοντας υλικό από την θητεία του ως κριτικού έκανε μία σύνθεση με τίτλο «Η ελιά και η φλαμουριά», αναλύοντας έργα δημοσιευμένα από το 1974 ως το 2020. Πέρα από τις πολύ ενδιαφέρουσες ερμηνείες βιβλίων και συγγραφέων, προκύπτει μία εικόνα που αποκαλύπτει πολλά για την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας.
Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το σύντομο βιβλίο «Καθημερινή Φιλοσοφία» του νέου φιλοσόφου Αλέξη Παπαδόπουλου (υπότιτλος 5 Μαθήματα από την εποχή μας). Ζωντανή φιλοσοφική σκέψη που ερμηνεύει αλλά και φωτίζει την καθημερινότητα.
Τέλος ένα περίεργο βιβλίου όπου ο γνωστός επιστήμων αλλά και στοχαστής Θεοδόσης Π. Τάσιος παλεύει με την αινιγματική προσωπικότητα του Νίκου Καζαντζάκη. «Νίκος Καζαντζάκης – η ανθρωπογεωγραφία ενός τραγικού διανοούμενου».