Όλες οι θρησκείες κάνουν παιχνίδι με το θάνατο. Από τότε που έσκασαν μύτη στην πιάτσα. Κι αυτό συνέβη με το που πάτησε στη γη το δίποδο. Που σημαίνει ότι χωρίς θρησκεία, δηλαδή χωρίς πίστη δεν κάνει ο άνθρωπος. Αυτό είναι το χούι του, η πίστη. Που σημαίνει ότι καμιά θρησκεία από τους προϊστορικούς χρόνους δεν κούνησε καν το δακτυλάκι της για να επιβάλλει πίστη, να δείξει το φως το αληθινό στον ανθρωπάκο. Από κούνια δεν είναι άνθρωπος, αλλά ανθρωπάκος και γι’ αυτό έχει ανάγκη τη θρησκεία.
Με το θάνατο, βέβαια, παίζει η θρησκεία, όχι με τη ζωή, το ποδόσφαιρο, το φαγητό, τα μπουζούκια, το σεξ, το χορό, το τραγούδι, την ορειβασία, την αρχιτεκτονική, το ψάρεμα κλπ κλπ. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που περισσότερο φοβάται ο άνθρωπος. Τον θάνατο τρέμει, διότι δεν τον γνωρίζει.
Έρχεται, λοιπόν, η θρησκεία και του λέει του ανθρωπάκου ”Εγώ θα σου πω για τον θάνατο. μην τον φοβάσαι, δεν πεθαίνεις όταν… πεθάνεις, θα ζεις και στην άλλη ζωή, άσε ότι κάποια στιγμή θα επανέλθεις, θα αναστηθείς”. Σοβαρά τα ψέλνει αυτά τα παραμυθάκια για τα ανθρωπάκια, δεν κάνει πλάκες η κάθε θρησκεία. Η κάθε, βέβαια, διότι όλες οι θρησκείες, όλα τα εκκλησιαστικά μαγαζιά λένε τα ίδια. Ακριβώς τα ίδια. Και τα λένε καρμπόν από τους αρχαίους αιώνες, πριν ακόμα ο ανθρωπάκος αρχίσει να προσκυνά τους ελληνικούς θεούς του Ολύμπου.
Όλοι οι θεοί, τι… περίεργη σύμπτωση, πέθαιναν, γιατί λες; Για να αναστηθούν μετά από τρεις μέρες, όπως ο Αιγύπτιος Όσιρις. Κάθε χρόνο πέθανε, και μετά ανασταίνοταν. Γιατί; Ε, πως! Για να αναστηθεί χρειαζόταν πρώτα στο show να προηγηθεί η ταφή.
Διαβαστε ακομα: