Του Λαζάρου είναι σήμερα το Σάββατο. Αυτός, κατά τας γραφάς, αναστήθηκε πριν τον Χριστό. Το γνωστό παραμυθακι της θρησκείας. Πέθανε ο Λάζαρος, τον πήρε για καλά ο ύπνος, και τον ξύπνησε ο Ιησούς. Γνωστό ότι ο πιστός δεν πεθαίνει, απλά κοιμάται. Γι’ αυτό και τα νεκροταφεία τα λένε ”κοιμητήρια”. Κι όταν πεθάνει κάποιος λένε «έφυγε», υπονοούν πως δεν ψόφησε κανονικά, αφού κάποια στιγμή θα επιστρέψει. Στη Δευτέρα Παρουσία. Με τα ίδια κόκαλα, το ίδιο κορμί και την ίδια φάτσα.
Βέβαια. Δεν ξέρουμε, διότι παραμένει ακόμα μυστικό, το πότε θα γίνει η Ανάσταση των νεκρών. Πότε έχει κανονιστεί η Δευτέρα Παρουσία. Μετά από χίλια χρόνια, δέκα χιλιάδες χρόνια θα τους αναγνωρίσεις με τη μία το πρεζόνι της Θύρας 13 και τον φωτοβολίδα της Θύρας 7, διότι θα είναι όπως τους ήξερες στην Πρώτη τους Παρουσία στη γη. Ας τους φάνε τα σκουλήκια μέσα στο χώμα όταν τους θάψουν.
Δεν πεθάνεις στην αιωνιότητα όταν πιστεύεις! Στο παραμυθάκι του Λάζαρου, τον επανέφερε στη ζωή ο Χριστός με μια ατάκα. ”Λάζαρε, δεύρο έξω!…”. Άσε την πλάκα, come here, μην παριστάνεις τον ψόφιο κοριό, βγες από την καβάτζα πριν μας πάρουν πρέφα.
Ο Λάζαρος κατέβηκε στον Άδη, να ζήσει στον Κάτω Κόσμο, να ψάξει εκείνα τα οποία ”πώποτε θνητός εώρακε”. Και να επιστρέψει με τις εμπειρίες και το ”μέγιστον μάθημα”. Αναστήθηκε ο Λάζος αλλά ποτέ δεν έσπασαν ένα χαμόγελο τα χείλη του. Ήταν πάντα σκυθρωπός. Μετά την ανάσταση του υποχρεώθηκε ο φουκαράς να κάνει ζωή βιωμένου θανάτου.
Αυτά λέει η θρησκεία και είναι να απορείς γιατί τότε να προσδοκάμε τη Δευτέρα Παρουσία. Την επιστροφή μας μετά το θάνατο. Τι, δηλαδή, να έχουμε μια δεύτερη παρουσία στη γη και να βλαστημάμε που αναστηθήκαμε, όπως ο Λάζαρος; Του οποίου το παραμύθι μας διδάσκει να ζεσταίνουμε την ελπίδα, όταν πεθάνουμε, μην τυχόν κανένας περίεργος με τίποτα μαγικά μας καλέσει στο στυλ ”Λάκη, δεύρο έξω… ”.
Διαβαστε ακομα: