Δεκαεπτά χρονών ανέλαβε να φιλοτεχνήσει, δηλαδή να ζωγραφίσει το ιερό εκκλησίας. Αμέσως στη συνέχεια πήρε τις πρώτες παραγγελίες από άλλους ναούς. Πρώτος δάσκαλός του ο επίσης ζωγράφος πατέρας του, τον οποίον έχασε σε ηλικία 11 χρονών. Τζάμπα θα κοπιάσει και ο καλύτερος στον κόσμο δάσκαλος, όταν ο μαθητής δεν το έχει. Το χάρισμα. Το ταλέντο. Το δώρο από την κούνια.
Ορφάνεψε και από την μητέρα του στα οκτώ ο Ραφαήλ, ο οποίος γεννήθηκε και πέθανε σα σήμερα 6 Απριλίου, ο θάνατος του το 1520, σε ηλικία μόλις 37 χρονών. Κι όμως πρόλαβε να υπογράψει πολλά, πάρα πολλά έργα. Εκμηδενίζεται ο χρόνος από τον έρωτα τον φλογερό του δημιουργού για την τέχνη του.
Λεονάρντο ντα Βίντσι, Μιχαήλ Άγγελος και ο Ραφαήλ. Ιταλός κι αυτός.
Αρχιτέκτων, γλύπτης, μείζων ζωγράφος, ένας θρύλος ο Ραφαήλ, της «σχολής Αθηνών», της κλασικής γραμμής. Έργα του, αριστουργήματά του υπάρχουν σ’ όλα τα διάσημα μουσεία, Λούβρο, Ερμιτάζ, Φλωρεντίας κ.α. Και στο Βατικανό, βέβαια. «Η Παναγία του Αγίου Σίξτου» που ξεχωρίζει είναι στο μουσείο της Δρέσδης.
”Αντίπαλος” του ο Μιχαήλ Άγγελος (1475-1524). Ο Ραφήλ ζωγράφισε πολύ την Παναγία. Είναι οι «Παρθένες» του Ραφαήλ. Με δικό του, προσωπικό στυλ δημιούργησε τις Παρθένες, περισσότερο γήινες, παρά ουράνιες. Στα έργα του η μητέρα του Ιησού είναι πανέμορφη, καλλονή, με γλυκύτητα ηδυπαθή στο πρόσωπο, με αγνότητα παρθενική. Ωραία τα χείλη της. Αγγελικό το μειδίαμα της. Και εύπλαστα τα χέρια της.
Διαβαστε ακομα: